.jpg)
Na haar scheiding van haar echtgenoot (die de titel "graaf van Saint-Leu" aannam) in 1810, behield koningin Hortense Saint-Leu, waar ze schitterende feesten gaf. In 1814 benoemde Lodewijk XVIII haar tot hertogin van Saint-Leu, maar in 1815, beschuldigd van het helpen voorbereiden van de terugkeer van Napoleon I, ging ze in ballingschap en moest ze Saint-Leu verlaten.
-----------
Het was in het stadje Saint-Leu in de Val d'Oise dat Louis Bonaparte, de toekomstige koning van Holland, zich in 1804 met zijn jonge vrouw, Hortense de Beauharnais, vestigde. Dankzij een schenking van 600.000 frank, genereus geschonken door zijn illustere broer Napoleon, liet Lodewijk de twee kastelen van Saint-Leu kopen. Nadat het oudste kasteel was afgebroken, woonde het jonge paar in het "benedenkasteel" in het midden van een betoverend park dat opnieuw was ontworpen door Berthault, de landschapsarchitect van Malmaison en Compiègne.
Na zijn troonsafstand in 1810 reisde Lodewijk door Europa onder de titel graaf van Saint-Leu voordat hij zich in Italië vestigde. Nadat hij getuige was geweest van de pogingen om de macht te grijpen door zijn jongste zoon, Lodewijk-Napoleon, de toekomstige Napoleon III, stierf Lodewijk in eenzaamheid op 25 juli 1846 in Livorno. In overeenstemming met zijn laatste wensen werd zijn lichaam teruggebracht naar de kerk van Saint-Leu om te rusten naast zijn twee andere zonen, Napoleon-Charles die stierf in 1807 en Napoleon-Louis die stierf in 1831. De stoffelijke resten van Charles Bonaparte, vader van Napoleon I en Lodewijk, werden ook naar Saint-Leu vervoerd. In 1951 trad ze toe tot de keizerlijke kapel van Ajaccio. Hoewel de nalatenschap van Lodewijk Bonaparte en Hortense nu volledig verdwenen is als gevolg van de verdeling en onderverdeling van het land, herbergt de kerk van Saint-Leu nog steeds de stoffelijke resten van de koning van Holland en zijn zonen. Kerk van Saint-Leu Saint-Gilles - Saint-Leu-la-Forêt - napoleon.org
Lees verder: » sierrozhttps://www.gorgesdusierroz.fr/panorama/stele/
Mijn moeder was naar Aken gegaan om het water in te gaan.... De keizer werd bij zijn aankomst in de stad met het grootste enthousiasme ontvangen. De stad was hem dankbaar dat hij de relikwieën had teruggebracht die sinds Karel de Grote de glorie van Aix-la-Chapelle hadden gemaakt. Het kapittel en de stad meenden dat zij hun dankbaarheid niet beter konden bewijzen dan aan degene die zij als een nieuwe Karel de Grote beschouwden, een voorwerp aan te bieden dat aan hun glorieuze stichter had toebehoord. Het was een talisman die Karel de Grote altijd droeg in de strijd en die nog steeds aan zijn kraag werd gevonden toen zijn graf in het jaar werd geopend.... Al deze objecten bezit ik nog steeds.
Hortense was niet alleen de stiefdochter van Napoleon, maar ook de schoonzus van de keizer na haar huwelijk met Lodewijk Bonaparte, koning van Holland (r. 1806-1810). Als zodanig werd ze de bewaker van de Napoleontische erfenis.
Op landgoed Arenenberg aan het Bodenmeer in Zwitserland ontving Hortense veel bezoekers, waaronder Alexandre Dumas père (Baylac, 2016). In zijn boek Impressions de voyage en Suisse uit 1833, dat historische kronieken, een reisverslag en etnologische overwegingen bevat, beschrijft de grote schrijver het reliekschrijn. Dit is het eerste bekende gebruik van de term talisman voor dit object:
Het is nu de talisman van Karel de Grote; Deze talisman heeft een heel verhaal; Leen je oor. Toen het graf waarin de grote keizer was begraven in Aken werd geopend, werd zijn skelet gekleed in zijn Romeinse kleding en werd zijn talisman, die hem de overwinning bezorgde, aan zijn nek gehangen. Deze talisman was een stuk van het Ware Kruis dat hem door de keizerin was gestuurd. Het was ingesloten in een smaragd, en deze smaragd was met een ketting opgehangen aan een grote ring van goud. De burgers van Aix-la-Chapelle gaven het aan Napoleon toen hij hun stad binnenkwam, en Napoleon bond in 1813 deze ketting om de hals van koningin Hortense en bekende haar dat hij hem op de dag van Austerlitz en Wagram op zijn borst had gedragen, zoals Karel de Grote negenhonderd jaar geleden had gedaan.
Deze romantische beschrijving van de talisman door Dumas droeg bij aan het mysterie en de bekendheid ervan. Negentiende-eeuwse teksten over de oorsprong van de talisman moeten met de nodige voorzichtigheid worden bekeken, maar deze overtuigingen over het amulet werden gedeeld door de keizerlijke familie (Paléologue, 1928).
Het Napoleonmuseum in het kasteel van Arenenberg bewaart een portret uit 1834 van Felix Cottreau van koningin Hortense die het reliekschrijn als mantelsluiting "draagt" (figuur 2). In plaats van de ketting die we vandaag kennen, is het reliekschrijn dat op dit schilderij is afgebeeld verbonden met verschillende elementen, waaronder twee ovalen versierd met edelstenen en een mantelsluiting, een kledingsluiting die in de achttiende en negentiende eeuw veel werd gebruikt in plaats van knopen. Deze elementen zijn zeer zeker de vruchten van de verbeelding van de kunstenaar, aangezien geen enkele andere afbeelding of beschrijving van de talisman meldt dat deze werd aangepast om als mantelsluiting te worden gedragen, en aangezien de huidige regelmatige ketting voorkomt in de gravures van de vorige zeventiende en achttiende eeuw (zie opnieuw figuur 1). Lees verder: gia.edu/gems-gemology/spring-2019-talisman-charlemagne-new-historical-and-gemological-discoverie
A cord in writing, found between the boxes of jewels, stated that these sapphire jewels were given to Grand Duchess Stephanie of Baden, by her cousin Hortense de Beauharnais, Queen of Holland.
Such an origin is very likely. In many paintings Queen Hortense of Holland, and her mother Empress Josephine, can be seen wearing precious belts. Furthermore, Hortense’s financial papers, which are kept in the Napoléon archive in Paris, give evidence of her fortune between 1817 and 1837, the year she passed away. They show that she left Paris in 1816 with little money, but a lot of jewellery.
royal-magazin.de/queen-hortense-holland-sapphire-parure-imperial-jewels-napoleon-bonaparte/
Het Hôtel de la Reine Hortense: het gebouw met uitzicht op de Rue Laffitte
In 1797 werd het hotel aangekocht door de financier Marc Antoine Joseph de Lannoy, een leverancier van het leger. Lannoy gaf de schilder Pierre-Paul Prud'hon (1758-1823) de opdracht om decoraties te ontwerpen voor twee salons: de Salon de la Richesse en de Salon des Saisons. Deze decoraties, uitgevoerd in 1798 en 1801, zijn meesterwerken van de stijlen Directory en Empire. De Salon van de Rijkdom heeft als thema rijkdom en omvat 28 composities geschilderd op hout en doek, verdeeld over drie registers: vier grote allegorische figuren (Rijkdom, Kunst, Genoegens en Filosofie), vier bovendeuren die de vier uren van de dag vertegenwoordigen en een reeks composities die de onderkant van de muren sierden. Het thema van de tweede salon is de Seasons. Het is versierd met een fries die rondom de kamer loopt aan de bovenkant van de vier muren.
Onder het keizerrijk was het Hôtel Bollioud de Saint-Julien vanaf 1804 eigendom van Louis Bonaparte (1778-1846). In 1808 schonk zijn vrouw, Hortense de Beauharnais (1783-1837), bijgenaamd koningin Hortense (haar man was koning van Holland), het leven aan Charles-Lodewijk Napoleon (1808-1873), de toekomstige keizer Napoleon III.
Het hotel van koningin Hortense wordt gesloopt
Bij de val van het keizerrijk was het landhuis achtereenvolgens eigendom van drie steenrijke bankiers: Torlonia (1815), Hagerman (1818) en Salomon Mayer de Rothschild (van 1832 tot 1899).
In 1899 werd het landhuis van koningin Hortense definitief gesloopt. In plaats daarvan werd de rue Pillet-Will geopend. Een plaquette op een van de gebouwen herinnert ons eraan dat hier het geboortehuis van Napoleon III stond.
De schilderijen in de Salon de la Richesse en de Salon des Saisons werden in de negentiende eeuw verwijderd en werden lang als verloren beschouwd. Gelukkig werden deze decoraties, verspreid over een veiling, geïdentificeerd en vervolgens verworven door het Louvre dankzij het mecenaat van het bedrijf Eiffage. Ze zijn te zien in de kamers van het Departement Decoratieve Kunsten. Onder hen zijn de vier hoofdpanelen van de Salon de la Richesse gevonden: het zijn allegorieën geschilderd op hout, vergezeld van bovendeuren op canvas die, in geveinsde bas-reliëfs, de vier uren van de dag uitbeelden: Le Matin (disparu), Midi; 's Middags en 's avonds.
Bron:
Ministerie van Cultuur
Hôtel Bollioud de Saint-Julien, rue Pillet-Will, Parijs 9 (paris-promeneurs.com)
Quel portrait magnifique d'Auguste Amélie de Bavière, épouse d'Eugène de Beauharnais!
(2) Châteaux de Malmaison & Bois-Préau - musée national | Rueil-Malmaison | Facebook
HET NAPOLEONTISCHE NETWERK
The Palazzo Serbelloni is a Neoclassical palace in Milan. The palace at the site was constructed for the aristocrat Gabrio Serbelloni. In the late 18th century, the palace was extensively reconstructed including the façade by Simone Cantoni. The palace was used in 1796 for three months by Napoleon and Josephine.
It is said that Josephine slept in the boudoir when she and Napoleon stayed at Palazzo Serbelloni. fondazioneserbelloni/ napoleonico
The Carmelite Convent of the Rue Vaugirard. / Cell Josephine Beauharnais. Cell Josephine de Beauharnais to the Carmelite convent, 6th arrondissement, Paris Cellule de Joséphine de Beauharnais au couvent des Carmes, rue de Vaugirard. Paris (VIème arr.). Photographie de Jean Barry (18.-19.). Avril 1909. Paris, musée Carnavalet. Paris, musée Carnavalet.
6 bis, Grande-Rue
78290 Croissy-Sur-Seine
France
Joséphine House, an elegant th century building, first recalls the memory of Madame Campan; That was where he lived with her husband, between 1785 and 1792. Ms. Campan was at the age of fifteen years a reader of the daughters of Louis XV, and then a chamber woman of Queen Marie-Antoinette, to whom she remained devoted until her death on the scaffold. An outstanding educator, she founded a boarding school known as the Consulate and then the Empire, who lived through some of the Napoleonic family, and from high French society. Mrs. Campan gave interesting memories, replete with anecdotes about the turbulent life of the turn of the th and th centuries. After the passage of the Campan in this residence, Josephine, then still widow Beauharnais, lived there under Terror between 1792 and 1794 with his children Eugène and Hortense. petitfute-croissy-sur-seine
Les bans annonçant le mariage de Joséphine sont publiés simultanément les 5 et 6 décembre 1779 à Saint-Sulpice de Noisy-le-Grand et à Saint-Sauveur de Paris. Le contrat notarial est signé le 10 décembre 1779. Ce mariage de convenance est célébré en plein hiver, le 13 décembre 1779 à l’église Saint-Sulpice de Noisy-le-Grand par le curé de la paroisse. Joséphine offre à cette occasion deux magnifiques candélabres à l’église Saint-Sulpice.
Mme de Renaudin, avait acheté une belle propriété le 18 octobre 1776, à Noisy-le-Grand, rue de Beauvais (actuelle rue du Docteur Sureau), en vis-à-vis de la ferme des religieux de Saint-Martin-des-Champs. Elle l’offre en usufruit à Joséphine, comme cadeau de mariage. Cette demeure est évaluée avec son mobilier, ses cours, basse-cour, écuries, remises, jardin, potager et autres dépendances, à 33 000 livres.
Les enfants Beauharnais, Eugène et Hortense
Les jeunes époux passent l’hiver à Paris chez le marquis de Beauharnais à l’hôtel situé rue Thévenot, et l’été à Noisy-le-Grand. Le vicomte de Beauharnais ne vient que sporadiquement à Noisy-le-Grand voir son épouse.
