Toen Napoleon Bonaparte in oktober 1795 de Rue Chantereine afsloeg en een lange oprijlaan vervolgde die werd gevormd door de muren van de aangrenzende eigendommen, zou hij zich hebben bevonden in de bescheiden privéwoning waarin Marie-Joseph-Rose de Tascher de la Pagerie woonde. Hun romantische verstrengeling begon binnen deze muren (toepasselijk genoeg, aangezien Joséphine het pand huurde van actrice Julie Carreau, minnares van de Vicomte de Ségur, die het voor haar had gebouwd). Het was van hieruit dat Napoleon en Joséphine op 9 maart 1796 trouwden; naar hier dat Napoleon terugkeerde na zijn overwinningen in Italië en Oostenrijk (de Rue Chantereine werd ter ere van hem omgedoopt tot de Rue des Victoires); en hier dat de staatsgreep van 18 Brumaire, die hem aan de macht katapulteerde, het brein was.
Ondanks zijn belang tijdens het Eerste Keizerrijk overleefde het Hôtel Bonaparte, zoals het bekend werd, de bouwprojecten van het Tweede Keizerrijk niet: het werd in 1862 gesloopt om plaats te maken voor de huidige Rue de Châteaudun. Gustave, de aquareltekening van Comte de Reiset is een van de weinige afbeeldingen die het Hôtel documenteert voordat het werd verwoest (een inscriptie op de achterkant vermeldt dat Reiset deze tekening in 1856 maakte, slechts zes jaar voordat het Hôtel uiteindelijk werd afgebroken). Hoewel zijn aquarel de weelderige vegetatie rond het Hôtel Bonaparte vastlegt, heeft het huis zelf een melancholische sfeer, met gesloten luiken of gesloten gordijnen, en niets van het leven dat ooit in de kamers moet hebben gewoond. Inderdaad, dit was een van de meest uitbundig versierde en stijlvolle huizen in Parijs. Napoleon zelf verklaarde dat "het huis van [Joséphine] het beste van Parijs was", hoewel hij af en toe geschokt was door de kosten van haar smaak: hij vertrouwde Las Cases over Sint-Helena toe: "Dat huis was niet meer waard dan 40.000 frank. Stelt u zich mijn verbazing, mijn verontwaardiging en mijn afschuw voor toen ik de rekening kreeg voor het salonmeubilair, dat mij niets bijzonders leek, maar dat een enorm bedrag van 120.000 tot 130.000 frank bedroeg."
Maar Joséphine was de Parijse gastvrouw bij uitstek en het was hier, in de salon van het Hôtel Bonaparte, dat de groten en de goeden bijeenkwamen, hier kwamen ze bijeen om te discussiëren en inderdaad het politieke lot van de natie vorm te geven. Toch is de tekening van Reiset een verslag van verlies, niet van overvloed. De enige figuur die zijn picturale ruimte bewoont, is een vrouw (een bediende misschien, met pet en jurk?) op de trappen van het Hôtel, die bijna een geest uit het verleden van het gebouw zou kunnen zijn. Als we aan de linkerkant van het gebouw de beroemde vestibule-tent zien, ooit gestreept in blauw en wit en het hart van de sociale wereld van de Bonapartes, is deze voor de ogen van Reiset vervaagd tot hetzelfde grijsbeige als de rest van het huis, zijn gloriedagen achter zich. Geschreven door Francesca Whitlum-Cooper (november 2014)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten