"Of all my siblings, he was the most gifted, the one who hurt me most."
-Napoleonmy Napoleon obsession.post-about-fabulous-new-book-napoleon.html
9 jaar geleden
zaterdag 20 augustus 2011
Lucien Bonaparte
zaterdag 28 mei 2011
Opening up vistas
Opening up vistas
The French Angle
Kashmiri shawl has been acclaimed for centuries but historians credit French Emperor Napoleon Bonaparte’s fashionable wife Joséphine de Beauharnais for making it a global sensation. Joséphine, Napoleon’ wife for 14 years, is considered among history’s greatest style icons. Her elegance, charm, and easy aristocratic grace are legendary. Her contribution to the evolution of French luxury industry is next to none. Her fascination with Kashmiri shawls grew after Napoleon’s Egyptian campaign in 1798, when the French Army returning from the Egyptian campaign, brought many items including a lot of shawls. The best of these shawls were gifted to the emperor and reached the queen. Joséphine, historians say, was the proud owner of 200 to 400 Kashmiri shawls. In a number of paintings depicting her, she can be seen wearing Kashmiri shawls. Her love for shawls became a trendsetter, as till then, it was only being worn by wealthy men in the Indian subcontinent, and not women. Notwithstanding its cost-a substantial 12000 francs then, the Kashmiri shawl became a craze among women in Europe.
The French Angle
Kashmiri shawl has been acclaimed for centuries but historians credit French Emperor Napoleon Bonaparte’s fashionable wife Joséphine de Beauharnais for making it a global sensation. Joséphine, Napoleon’ wife for 14 years, is considered among history’s greatest style icons. Her elegance, charm, and easy aristocratic grace are legendary. Her contribution to the evolution of French luxury industry is next to none. Her fascination with Kashmiri shawls grew after Napoleon’s Egyptian campaign in 1798, when the French Army returning from the Egyptian campaign, brought many items including a lot of shawls. The best of these shawls were gifted to the emperor and reached the queen. Joséphine, historians say, was the proud owner of 200 to 400 Kashmiri shawls. In a number of paintings depicting her, she can be seen wearing Kashmiri shawls. Her love for shawls became a trendsetter, as till then, it was only being worn by wealthy men in the Indian subcontinent, and not women. Notwithstanding its cost-a substantial 12000 francs then, the Kashmiri shawl became a craze among women in Europe.
zondag 22 mei 2011
zaterdag 23 april 2011
Easter eggs in Napoleon's kitchen
Celebrated Belgian chocolatier is making Easter eggs in Napoleon's former kitchen.
Dominique Persoone has opened a new shop in a renovated 18th century palace after extensive restoration.
To celebrate the link to Napoleon, Persoone created a chocolate calendar with eight different chocolates of Napoleon's eight mistresses.
Dominique Persoone has opened a new shop in a renovated 18th century palace after extensive restoration.
To celebrate the link to Napoleon, Persoone created a chocolate calendar with eight different chocolates of Napoleon's eight mistresses.
vrijdag 15 april 2011
Duc de Morny
Charles Auguste Louis Joseph Demorny/de Morny, 1st Duc de Morny (15–16 September 1811 in Switzerland – 10 March 1865 in Paris) was a French statesman. He was the natural son of Hortense de Beauharnais (wife of Louis Bonaparte, and queen of Holland) and Charles Joseph, comte de Flahaut, and therefore half-brother of Emperor Napoleon III. He was born in Switzerland,[1] and his birth was duly registered in a misleading certificate which made him the legitimate son of Auguste Jean Hyacinthe Demorny, born in Paris on 23 October 1811,[2] and described as a landowner of St. Domingo. M. Demorny was in fact an officer in the Prussian army and a native of St. Domingo, though he owned no land there or elsewhere.
Lettres
Lettre d'Hortense de Beauharnais à son frère Eugène
16 juillet 1805 , Saint-Amand
Il y a quelques jours que je suis aux boues de Saint-Amand, mon cher Eugène ; c'est un pays bien triste ; je n'ai avec moi que Mlle Cochelet et Mlle de Mornay, qui est sous-gouvernante. J'espère qu'Adèle viendra bientôt, mais, comme l'Impératrice est de retour, j'ai bien peur qu'Eglé aille tout droit à Paris et peut-être à Plombières avec maman.
Le général Belliard doit venir prendre les boues ici ; dis-moi franchement ce que tu penses de lui, car je sais qu'il pense un peu à Adèle, quoiqu'il lui ait beaucoup déplu l'hiver dernier. J'espère qu'en le voyant de plus près, elle se déciderait peut-être à l'épouser. Il est temps du moins qu'elle se marie ; j'avais pensé au général Bertrand, mais je ne sais pas quelles sont ses intentions.
L'Empereur a écrit hier à Louis ; il le charge de me dire que tu te portes bien, que tu travailles beaucoup, mais qu'il faut que je t'écrive des lettres gaies et non pas tristes. Est-ce qu'il aurait vu mes lettres ? Dis-moi, je t'en prie, pourquoi il m'a fait dire cela.
Je voudrais aussi te recommander ce pauvre M. Beaufond qui est bien malheureux. Louis lui donnait trois mille francs par an, mais c'était bien peu pour vivre à Paris avec son petit ménage ; si tu pouvais lui faire avoir une petite place, soit même de concierge, dans une des maisons royales, avec les mêmes appointements et logé il serait fort heureux.
Adieu, mon cher Eugène ; malgré tes grandes occupations, tâche, je te prie, de trouver un petit moment pour m'écrire.
Donne-moi un peu le détail de ta journée ; quand je penserai à toi, que je saches au moins où tu te trouves.
Hortense
P.S. Napoléon t'embrasse
charles-de-flahaut.fr/lettres/Hortense/
16 juillet 1805 , Saint-Amand
Il y a quelques jours que je suis aux boues de Saint-Amand, mon cher Eugène ; c'est un pays bien triste ; je n'ai avec moi que Mlle Cochelet et Mlle de Mornay, qui est sous-gouvernante. J'espère qu'Adèle viendra bientôt, mais, comme l'Impératrice est de retour, j'ai bien peur qu'Eglé aille tout droit à Paris et peut-être à Plombières avec maman.
Le général Belliard doit venir prendre les boues ici ; dis-moi franchement ce que tu penses de lui, car je sais qu'il pense un peu à Adèle, quoiqu'il lui ait beaucoup déplu l'hiver dernier. J'espère qu'en le voyant de plus près, elle se déciderait peut-être à l'épouser. Il est temps du moins qu'elle se marie ; j'avais pensé au général Bertrand, mais je ne sais pas quelles sont ses intentions.
L'Empereur a écrit hier à Louis ; il le charge de me dire que tu te portes bien, que tu travailles beaucoup, mais qu'il faut que je t'écrive des lettres gaies et non pas tristes. Est-ce qu'il aurait vu mes lettres ? Dis-moi, je t'en prie, pourquoi il m'a fait dire cela.
Je voudrais aussi te recommander ce pauvre M. Beaufond qui est bien malheureux. Louis lui donnait trois mille francs par an, mais c'était bien peu pour vivre à Paris avec son petit ménage ; si tu pouvais lui faire avoir une petite place, soit même de concierge, dans une des maisons royales, avec les mêmes appointements et logé il serait fort heureux.
Adieu, mon cher Eugène ; malgré tes grandes occupations, tâche, je te prie, de trouver un petit moment pour m'écrire.
Donne-moi un peu le détail de ta journée ; quand je penserai à toi, que je saches au moins où tu te trouves.
Hortense
P.S. Napoléon t'embrasse
charles-de-flahaut.fr/lettres/Hortense/
La reine Hortense (miniature par Isabey / Collection Lansdowne)
La reine Hortense (miniature par Isabey / Collection Lansdowne)
Hortense, enfant (pastel attribué à Boze)
Musée d'Avignon - Ph.Bulloz
Musée d'Avignon - Ph.Bulloz
zaterdag 2 april 2011
Napoleonjaar
De ontvangst die keizer Napoleon ten deel viel toen hij in het najaar van 1811 Nederland bezocht, was heel behoorlijk. De onderdanen in het recent bij Frankrijk ingelijfde lage land gaven hun nieuwe vorst een gepast –en prijzig– eerbetoon. En dat terwijl ze als een vis op het droge naar adem hapten.
In 1811 stond Napoleon op het toppunt van zijn macht. Hij heerste als ”verlicht despoot” over een groot deel van Europa. Rusland, Elba en Waterloo lagen nog in het verschiet. De Nederlandse Republiek was een aantal jaren eerder, in 1795, veroverd door Franse troepen met hulp van Nederlandse patriotten. Tot 1806 bleef de Bataafse Republiek (zoals Nederland in deze periode werd genoemd) formeel onafhankelijk van Frankrijk, maar in werkelijkheid trokken de Fransen aan de touwtjes.
In 1806 benoemde Napoleon zijn broer Lodewijk tot koning van Holland, en werd Nederland een koninkrijk. Hiermee werd de grondslag gelegd voor de latere monarchie. In 1810 zette Napoleon zijn broer alweer af en lijfde hij Nederland in bij het Franse keizerrijk. Toen Napoleon een jaar later naar Nederland kwam, bezocht hij dus feitelijk slechts de noordelijke departementen van het immense keizerrijk. De reis begon op 24 september in Zeeland en eindigde op 31 oktober in de Brabantse vestingstad Grave. Hij reisde van Zeeland naar Texel en van de westkust tot aan de grens met Duitsland.
Het was geen beleefdheidsbezoek van de keizer. Napoleon wilde in de eerste plaats laten zien wie de baas in de Nederlandse gewesten was. Ooggetuigen zagen hem in Amsterdam op zijn witte paard binnenrijden, gevolgd door 73 hoogwaardigheidsbekleders en niet minder dan 6000 militairen. En om maar meteen duidelijk te maken dat er met hem niet viel te spotten, voerde de keizer enkele honderden Spaanse krijgsgevangenen mee.
Het machtsvertoon was begrijpelijk. Ondanks de beleefde ontvangst hadden de Hollanders het niet zo op Napoleon. In Amsterdam en elders waren al langere tijd opstandige krachten tegen de Franse overheersers actief. Koning Lodewijk Napoleon trad volgens zijn broer de keizer veel te zachtzinnig op tegen zijn muitende onderdanen en dat was ook de reden dat hij begin 1810 werd ontslagen.
De halsstarrigheid van veel Hollanders was intussen niet zonder reden. Napoleons grote vijand in West-Europa was Engeland. Aanvankelijk beschouwden de Europese staten Napoleon als sterke man die de onrust na de Franse Revolutie kon bedwingen. Door zijn veroveringsdrang werd de keizer echter algauw alom gewantrouwd en kreeg hij steeds meer vijanden. Engeland, Rusland, Zweden, het Heilige Roomse Rijk, Oostenrijk en Napels verklaarden Frankrijk in 1805 de oorlog. Op 2 december van dat jaar had de Slag bij Austerlitz of de ”Driekeizerslag” plaats, waarbij een gecombineerde strijdmacht van 89.000 Russische en Oostenrijkse soldaten werd verslagen door 73.000 Franse soldaten onder bevel van Napoleon. Het gevolg was dat Oostenrijk en Rusland vrede sloten met Frankrijk.
Napoleon zorgde er met zijn ”continentaal stelsel” voor dat alle handel tussen het Europese continent en Groot-Brittannië voortaan werd verboden. Dat laatste pakte voor het handeldrijvende Holland uiteraard zeer nadelig uit, vooral omdat Engeland op zee oppermachtig was en er ook geen schepen meer in de haven van Amsterdam konden komen. Bovendien had Engeland de koloniën van de Nederlanders ingepikt. Hoewel voortdurend werd geprobeerd de handelsbeperkingen te omzeilen, lagen de Lage Landen algauw als een vis op het droge naar adem te happen.
Napoleon had daar nauwelijks oog voor. Hij dacht eerder dat de zuinige Hollanders hem voor de gek probeerden te houden en minder aan de staat afdroegen dan ze zouden kunnen. De keizer kastijdde ze met schorpioenen. Om een eventuele aanval van Engelse zijde af te slaan, was hij van plan om duizenden jonge arbeidskrachten aan de toch al zwaar getroffen economie te onttrekken en te laten dienen in het leger en bij de marine. Dat was de tweede reden van Napoleons bezoek aan Nederland.
Vanuit strategisch oogpunt was Nederland (Napoleon sprak van „een aanslibbing van Frankrijk”) belangrijk voor de verdediging van het vasteland van Europa. Eerder had de keizer al tegen zijn broer (toen nog koning) Lodewijk Napoleon gezegd dat hij Nederland ooit bij Frankrijk zou inlijven. „Ik zal u niet met rust kunnen laten en heb een uitgestrekte kust nodig om Engeland te bestrijden.”
Op oorlog zaten de uitgeknepen Hollanders al helemaal niet te wachten, maar Napoleon had zich vastgebeten in de overtuiging dat Engeland op de knieën gedwongen moest worden, koste wat het kost. De derde reden van zijn bezoek aan Nederland was dat hij de verdedigingswerken –havens, kampementen, forten, zeewerken– in het gebied wilde inspecteren. Hij volgde een grillige route door de Lage Laden die hem langs de meest strategische plekken –met name langs de kust en rond de Zuiderzee– bracht.
Op 9 oktober arriveerde de keizer in Amsterdam (”Derde Stad van het Keizerrijk”). Onder de toegestroomde inwoners bevond zich de 16-jarige Willem de Clercq, de latere voorman van het Reveil. De Clercq hield al sinds 1801(!) een dagboek bij en deed ook van het bezoek van de keizer aan Amsterdam uitgebreid verslag. Niet dat hij zulke warme gevoelens koesterde voor de keizer, maar hij wilde de man wel eens zien die zich had opgewerkt „van een gewoon burger tot de bezitter van de machtigste troon van Europa, de veroveraar van Egypte, Austerlitz en Jena.” Het enthousiasme van zijn medestedelingen kon hem niet bekoren. „Dat waren dezelfde Hollanders die [...] hebben geapplaudisseerd voor de prins van Oranje, die de carmagnole hebben gedanst op de Dam, die toestemden in de machtsverheffing van Schimmelpenninck, die ”leve de koning” hebben geschreeuwd, en nu ”leve de keizer” schreeuwen. Zo zijn de mensen en zo zullen ze altijd blijven.” Burgemeester Willem Joseph van Brienen ging erg ver in zijn enthousiasme. Hij sprak na afloop van het keizerlijke bezoek de overtuiging uit dat het voor de inwoners van Amsterdam „voor altoos een der genoeglijkste herinneringen” zou zijn. Spontaan doopte hij de Dam om tot Place Napoleon. Toch geloofde De Clercq dat de meeste van zijn stadgenoten, net als hijzelf, slechts door nieuwsgierigheid werden gedreven.
In ieder geval was het twee jaar geleden gedaan met het ontzag voor Napoleon. In augustus 1813 liep de veldtocht tegen Rusland uit op een verpletterende nederlaag voor Frankrijk. Half november verlieten de Franse troepen Amsterdam.
De onderdrukte woede van de bevolking kwam tot een ontlading. Doelwit waren vooral de gehate douanehuisjes, die een cruciale rol speelden bij het toezicht op de naleving van de boycot tegen Engeland. Nederland kon herademen
In 1811 stond Napoleon op het toppunt van zijn macht. Hij heerste als ”verlicht despoot” over een groot deel van Europa. Rusland, Elba en Waterloo lagen nog in het verschiet. De Nederlandse Republiek was een aantal jaren eerder, in 1795, veroverd door Franse troepen met hulp van Nederlandse patriotten. Tot 1806 bleef de Bataafse Republiek (zoals Nederland in deze periode werd genoemd) formeel onafhankelijk van Frankrijk, maar in werkelijkheid trokken de Fransen aan de touwtjes.
In 1806 benoemde Napoleon zijn broer Lodewijk tot koning van Holland, en werd Nederland een koninkrijk. Hiermee werd de grondslag gelegd voor de latere monarchie. In 1810 zette Napoleon zijn broer alweer af en lijfde hij Nederland in bij het Franse keizerrijk. Toen Napoleon een jaar later naar Nederland kwam, bezocht hij dus feitelijk slechts de noordelijke departementen van het immense keizerrijk. De reis begon op 24 september in Zeeland en eindigde op 31 oktober in de Brabantse vestingstad Grave. Hij reisde van Zeeland naar Texel en van de westkust tot aan de grens met Duitsland.
Het was geen beleefdheidsbezoek van de keizer. Napoleon wilde in de eerste plaats laten zien wie de baas in de Nederlandse gewesten was. Ooggetuigen zagen hem in Amsterdam op zijn witte paard binnenrijden, gevolgd door 73 hoogwaardigheidsbekleders en niet minder dan 6000 militairen. En om maar meteen duidelijk te maken dat er met hem niet viel te spotten, voerde de keizer enkele honderden Spaanse krijgsgevangenen mee.
Het machtsvertoon was begrijpelijk. Ondanks de beleefde ontvangst hadden de Hollanders het niet zo op Napoleon. In Amsterdam en elders waren al langere tijd opstandige krachten tegen de Franse overheersers actief. Koning Lodewijk Napoleon trad volgens zijn broer de keizer veel te zachtzinnig op tegen zijn muitende onderdanen en dat was ook de reden dat hij begin 1810 werd ontslagen.
De halsstarrigheid van veel Hollanders was intussen niet zonder reden. Napoleons grote vijand in West-Europa was Engeland. Aanvankelijk beschouwden de Europese staten Napoleon als sterke man die de onrust na de Franse Revolutie kon bedwingen. Door zijn veroveringsdrang werd de keizer echter algauw alom gewantrouwd en kreeg hij steeds meer vijanden. Engeland, Rusland, Zweden, het Heilige Roomse Rijk, Oostenrijk en Napels verklaarden Frankrijk in 1805 de oorlog. Op 2 december van dat jaar had de Slag bij Austerlitz of de ”Driekeizerslag” plaats, waarbij een gecombineerde strijdmacht van 89.000 Russische en Oostenrijkse soldaten werd verslagen door 73.000 Franse soldaten onder bevel van Napoleon. Het gevolg was dat Oostenrijk en Rusland vrede sloten met Frankrijk.
Napoleon zorgde er met zijn ”continentaal stelsel” voor dat alle handel tussen het Europese continent en Groot-Brittannië voortaan werd verboden. Dat laatste pakte voor het handeldrijvende Holland uiteraard zeer nadelig uit, vooral omdat Engeland op zee oppermachtig was en er ook geen schepen meer in de haven van Amsterdam konden komen. Bovendien had Engeland de koloniën van de Nederlanders ingepikt. Hoewel voortdurend werd geprobeerd de handelsbeperkingen te omzeilen, lagen de Lage Landen algauw als een vis op het droge naar adem te happen.
Napoleon had daar nauwelijks oog voor. Hij dacht eerder dat de zuinige Hollanders hem voor de gek probeerden te houden en minder aan de staat afdroegen dan ze zouden kunnen. De keizer kastijdde ze met schorpioenen. Om een eventuele aanval van Engelse zijde af te slaan, was hij van plan om duizenden jonge arbeidskrachten aan de toch al zwaar getroffen economie te onttrekken en te laten dienen in het leger en bij de marine. Dat was de tweede reden van Napoleons bezoek aan Nederland.
Vanuit strategisch oogpunt was Nederland (Napoleon sprak van „een aanslibbing van Frankrijk”) belangrijk voor de verdediging van het vasteland van Europa. Eerder had de keizer al tegen zijn broer (toen nog koning) Lodewijk Napoleon gezegd dat hij Nederland ooit bij Frankrijk zou inlijven. „Ik zal u niet met rust kunnen laten en heb een uitgestrekte kust nodig om Engeland te bestrijden.”
Op oorlog zaten de uitgeknepen Hollanders al helemaal niet te wachten, maar Napoleon had zich vastgebeten in de overtuiging dat Engeland op de knieën gedwongen moest worden, koste wat het kost. De derde reden van zijn bezoek aan Nederland was dat hij de verdedigingswerken –havens, kampementen, forten, zeewerken– in het gebied wilde inspecteren. Hij volgde een grillige route door de Lage Laden die hem langs de meest strategische plekken –met name langs de kust en rond de Zuiderzee– bracht.
Op 9 oktober arriveerde de keizer in Amsterdam (”Derde Stad van het Keizerrijk”). Onder de toegestroomde inwoners bevond zich de 16-jarige Willem de Clercq, de latere voorman van het Reveil. De Clercq hield al sinds 1801(!) een dagboek bij en deed ook van het bezoek van de keizer aan Amsterdam uitgebreid verslag. Niet dat hij zulke warme gevoelens koesterde voor de keizer, maar hij wilde de man wel eens zien die zich had opgewerkt „van een gewoon burger tot de bezitter van de machtigste troon van Europa, de veroveraar van Egypte, Austerlitz en Jena.” Het enthousiasme van zijn medestedelingen kon hem niet bekoren. „Dat waren dezelfde Hollanders die [...] hebben geapplaudisseerd voor de prins van Oranje, die de carmagnole hebben gedanst op de Dam, die toestemden in de machtsverheffing van Schimmelpenninck, die ”leve de koning” hebben geschreeuwd, en nu ”leve de keizer” schreeuwen. Zo zijn de mensen en zo zullen ze altijd blijven.” Burgemeester Willem Joseph van Brienen ging erg ver in zijn enthousiasme. Hij sprak na afloop van het keizerlijke bezoek de overtuiging uit dat het voor de inwoners van Amsterdam „voor altoos een der genoeglijkste herinneringen” zou zijn. Spontaan doopte hij de Dam om tot Place Napoleon. Toch geloofde De Clercq dat de meeste van zijn stadgenoten, net als hijzelf, slechts door nieuwsgierigheid werden gedreven.
In ieder geval was het twee jaar geleden gedaan met het ontzag voor Napoleon. In augustus 1813 liep de veldtocht tegen Rusland uit op een verpletterende nederlaag voor Frankrijk. Half november verlieten de Franse troepen Amsterdam.
De onderdrukte woede van de bevolking kwam tot een ontlading. Doelwit waren vooral de gehate douanehuisjes, die een cruciale rol speelden bij het toezicht op de naleving van de boycot tegen Engeland. Nederland kon herademen
het Napoleonjaar 2011
In 1811 bezocht keizer Napoleon tussen 24 september en 31 oktober zijn nieuwe onderdanen op voorheen Hollands, sinds 1810 Frans grondgebied. Voor Den Helder, door Napoleon ‘Gibraltar van het noorden’ genoemd en Texel, had Napoleon grootse plannen. Die gingen niet door, vanwege zijn ondergang bij Waterloo.
Napoleon in Nederland 1811-2011 is een combinatie van een historisch tijdschrift en een reisgids. In elk nummer is een kaart opgenomen met de plekken die nog steeds herinneren aan Napoleons aanwezigheid en de moeite waard zijn om te bezoeken.
Op vrijdag 25 maart om 17.00 uur ’s middags wordt het tweede tijdschrift gepresenteerd in Nogal Wiedus aan de Zeeweg 6. Tijdens een borrel, onder de klanken van een Franse accordeonist, wordt “Napoleon in Nederland 1811-2011 # 2” in ontvangst genomen door de organisatoren van “Den Helder 200 jaar na Napoleon”.
Napoleon in Nederland 1811-2011 is een uitgave van Stichting ThemaTijdschriften. Stichting ThemaTijdschriften heeft een samenwerking gerealiseerd met het Nationaal Historisch Museum. Napoleon in Nederland 1811-2011 wordt onderdeel van de Maand van de Geschiedenis in 2011 en zal daarin prominent naar voren komen.
'Je mag niet zomaar een achternaam kiezen' - Binnenland - AD
Achternaam verplicht sinds 1811De burgerlijke stand ontstond eind achttiende eeuw in Frankrijk, in het kader van de scheiding van Kerk en Staat na de Franse revolutie. In Nederland werd het ingevoerd toen het Koninkrijk Holland onderdeel van het Franse keizerrijk werd. Op 18 augustus 1811 stelde keizer Napoleon Bonaparte iedere burger verplicht om een vaste achternaam te kiezen. 'Je mag niet zomaar een achternaam kiezen' - Binnenland - AD
maandag 28 maart 2011
Museumweekend in Museum Het Bolwerk
Nieuwe kleren van de keizer? Napoleon, zijn werk in Zeeuws-Vlaanderen en zijn vrouwen'. Tentoonstelling en activiteiten in Museum Het Bolwerk te IJzendijke
Tijdens het Museumweekend is op 2 en 3 april 2011 in Museum Het Bolwerk te IJzendijke de tentoonstelling `Nieuwe kleren van de keizer. Napoleon, zijn werk in Zeeuws-Vlaanderen en zijn vrouwen' te bezichtigen. De tentoonstelling is gewijd aan het werk van Napoleon in onze streek en aan enkele vrouwen die een belangrijke rol in zijn leven hebben gespeeld. In het kader van de tentoonstelling worden bovendien twee lezingen en aansluitend een receptie gehouden. De toegang is gratis.
Napoleon heeft verscheidene keren onze streek bezocht. Zijn aandacht ging onder andere uit naar de modernisering van militaire versterkingen voor leger en vloot en het verbeteren van land- en waterverbindingen. Deze aspecten staan centraal in het eerste deel van de tentoonstelling `Nieuwe kleren van de keizer?'. Ook wordt ingegaan op Napoleons gigantische plan om Terneuzen uit te bouwen tot een van de grootste oorlogshavens van zijn rijk. Wat kwam ervan terecht? Het tweede deel van de tentoonstelling besteedt aandacht aan de belangrijkste vrouwen in Napoleons leven: zijn Corsicaanse moeder Letitia, zijn echtgenotes Joséphine de Beauharnais en Marie Louise van Oostenrijk en zijn Poolse maîtresse Marie Waleska (die hem stapelverliefd en hoogzwanger volgde naar Wenen en Parijs).
Lezing door de heer Ruud van der Berg, `Napoleon en zijn vrouwen'
Op zaterdag 2 en zondag 3 april, steeds vanaf 15.00 uur, kunt u een boeiende lezing bijwonen over de vrouwen van de Franse keizer. Napoleon had over vrouwen nogal zakelijke opvattingen. Over zijn echtgenote Joséphine de Beauharnais zei hij eens: "Zij maakt zich veel meer zorgen dan nodig is. Ze is altijd bang dat ik in ernst verliefd op andere vrouwen zal worden. Ze weet blijkbaar niet dat de liefde niet iets voor mij is. Ik ben er werkelijk de man niet naar om me zo uitsluitend met één ding bezig te houden." Dit en nog meer aardige en eigenaardige verhalen komen aan bod in de lezing, die gehouden wordt door de heer Van der Berg.
Website: www.museumhetbolwerk.eu
donderdag 3 maart 2011
Countess Marie Walewska
Maria met Napoleon Bonaparte for the first time in 1806. According to Maria's own memoirs, she spoke briefly with the French emperor, but the meeting was inconclusive. However, Napoleon remembered her for her extraordinary beauty and requested to see her in Warsaw/They met again at a ball hosted by count Stanislaw Potocki in his Warsaw residence. Although Maria was initially reluctant to become Napoleon's mistress, she was convinced to do so by marshal Géraud Duroc and a number of Polish aristocrats, who hoped that she could influence the emperor to support Poland in its struggle to regain independence from Prussia, Austro-Hungarian Empire and Russian Tzarat. In her memoirs, Maria maintained that she forced herself to get involved with Napoleon for purely patriotic reasons:
“The sacrifice was complete. It was all about harvesting fruit now, achieving this one single equivalence [convincing Napoleon to support Polish independence movement], which could excuse my wystepna position. This was the thought that possessed me. Ruling over my will it did not allow me to fall under the weight of my bad consciousness and sadness.”
The affair was initially kept secret, even though unofficially it was one of the most widely commented news in Warsaw's higher circles. Walewska visited Napoleon, residing in the capital's Royal Castle, only at nights and would secretly leave the building each morning. The relationship progressed when Napoleon moved to his field headquarters in Finckenstein Palace in East Prussia (now Kamieniec Suski, Poland): Maria followed him there and they moved into neighouring apartments. As Maria was extraordinarily pious for her times, they still maintained apparent secrecy: she refused to leave the part of the building in which they lived, fearing being seen by officers surrounding Napoleon, many of whom were her acquaintances or relatives.
In 1809 Maria followed Napoleon during his journey to Vienna, where she lived in a house near Schönbrunn Palace, Napoleon's residence. During the sejour in Vienna she fell pregnant and returned to Walewice in order to give birth to her second son, Alexandre Joseph. Although Alexandre was unquestionably a product of Maria's affair with Bonaparte, he was legalised by the old count Athenasius and thus bore the name of the counts of Colonna-Walewski.
In 1810 Napoleon returned to Paris, where he was soon joined by Maria. She settled in a palatial residence in the Rue de Montmorency and was given a large rent of 120 000 francs and a permission to enter all of the imperial museums, but her previous relationship with Napoleon ended. Bonaparte planned to divorce Josephine and instead marry Marie Louise, Duchess of Parma and maintaining an affair with another woman seemed inappropriate. Her and her son's future were nevertheless ascertained by the grant of large land estates in the Kingdom of Naples.
In 1812 Maria divorced count Colonna-Walewski. To facilitate it, her brother, Benedykt Jozef, admitted to forcing the marriage upon her. It remains unclear whether this was the truth, as in her memoirs Maria stated that her mother influenced her choice to marry Athenasius, possibly due to an illegitimate pregnancy. As a settlement, she and her oldest son received half of count Walewski's estates, which even though heavily indebted, represented a large wealth.
In 1816 Maria married her long-term admirer and lover, Philippe Antoine d'Ornano, count d'Ornano. They settled in Liege, as d'Ornano did not want to return to Paris due to his pro-Napoleonic allegiances. In 1817 Maria gave birth to count d'Ornano's son, Rudolph Augustus, and she died shortly afterwards due to a prolonged kidney illness. Before her death, she completed her memoirs, which were addressed to her husband. Upon request from her Polish relatives her body was exhumed from the Père Lachaise graveyard in Paris and moved to her family crypt in Kiernozia.
http://en.wikipedia.org/wiki/Countess_Marie_Walewska
Juwelen
Napoleon Bonaparte (1769-1821) had een enorme liefde voor juwelen. Onder zijn bewind bloeide de decoratieve kunst in Parijs weer op en grote juweelhuizen – zoals hofjuwelier Nitot, de stichter van het latere huis Chaumet - kenden een glorietijd. Ondanks het kleine postuur van de Corsicaanse generaal, was hij een militair genie met een angstaanjagend ego. Zijn hervormingen druisten in tegen de idealen en de soberheid van de Franse Revolutie (1789) en een rijke juwelentraditie vond tijdens zijn bewind dan ook snel ingang.
http://blog.seniorennet.be/
Soldatenbrief, 1813
Vanaf 1795 tot 1814 was het gebied dat later Limburg zou gaan heten, bij Frankrijk ingelijfd. Het noorden hiervan maakte deel uit van het Departement van de Roer, het zuiden van het Departement van de Nedermaas. In 1798 werd in Frankrijk de Dienstplichtwet ingevoerd en ook de jongens uit onze streek werden verplicht dienst te nemen bij het Franse leger. Een van hen, Matthias Banens, schreef deze enigszins onbeholpen brief in de winter van 1813, vlak voor zijn vertrek naar Rusland, vanuit de Ecole Militaire in Parijs aan zijn oom en tante in Maastricht. Het briefhoofd in kleur stelt een soldaat van de keizerlijke garde voor. Daarnaast in medaillon de portretten van keizer Napoleon Bonaparte en zijn echtgenote Joséphine de Beauharnais.
vrijdag 21 januari 2011
Bed, boudoir, bath
The bathroom of Emperor Napoleon I Bonaparte in Versailles.
The breakfast room of Emperor Napoleon I Bonaparte and Empress Marie-Louise in the Trianon in Versailles. The table is laid with the Empire style Tea-set "Vieux-Paris", property of the Emperor. One of his hats on the couch in the background.
Bedroom of Marie-Louise, seond wife of Napoleon I. Furniture by Jacob Desmalter; 1809
Bedroom of Queen Hortense, daughter of Josephine Beauharnais. Hortense married Louis, King of Holland, Napoleon's brother. She is the mother of Emperor Napoleon III. Furniture (1805/06) by the brothers Jacob.
Boudoir of Empress Marie-Louise, second wife of Napoleon I Bonaparte (1808)
Bedroom Malmaison
A tent-like theme is Josephine's round bedroom. A circle of painted sky is revealed at the top of the faux tent. Gilt-wood poles hold up the lushly draped red silk "tent". The poles lead the eye up to a frieze with gold motifs in abstract loops, spirals, and circles on a red ground. The carpet is cream with red, gold, and royal blue decorations. The amazing bed has a canopy topped with a great golden eagle and bordered in red and gold. The bed curtains are cream with gold border embroidery on the outside and lined with a curtain of cream with gold flowers. The golden bed, designed by Jacob Desmalter, is flanked at the head with swans and at the foot by brimming cornucopias. A portable writing desk which adds to the illusion that the room is part of a military camp. Draperies are pulled back to reveal the white marble fireplace and the over mirror. The room is warm and rich in appearance.
woensdag 19 januari 2011
zondag 9 januari 2011
Jewelry, shoes and dress of Josephine de Beauharnais.
Josephine's Sapphire and Diamond Diadem
Jewelry of Josephine
Dresses of Josephine
Shoes of Josephine
zaterdag 8 januari 2011
Trees in Paris
Within France between 1804 and 1813 Napoleon spent 277 million on roads, and to ensure that they were protected from the sun, in 1811 he initiated a law declaring that all roads "not planted with trees and capable of being, shall be palnted." More than any other royal decree or royal palace this simple law was to change the look of France. - Vincent Cronin
Abonneren op:
Posts (Atom)
LinkWithin
Mode
Mode
-
My new website - With the launch of The Dress Detective: A Practical Guide to Object-based Research in Fashion set for 19 November 2015, I have decided to create a new w...