Visitors Arenenberg.

 

Zelfportret Hortense in een nachtblauwe jurk

Foto credit: Napoleon Museum Thurgau

Prominente bezoekers in de salons
van Hortense Schrijvers en componisten, dichters en denkers, politici en aristocraten komen en gaan op de Arenenberg. Ze praten graag met Hortense, die wordt beschouwd als een van de best opgeleide vrouwen van haar tijd en de perfecte gastvrouw. Tot de kringen van Hortense behoren bijvoorbeeld Alexandre Dumas (auteur van "De Drie Musketiers" en "De graaf van Monte Cristo"), François-René de Chateaubriand (politicus, diplomaat en een van de grondleggers van de literaire romantiek in Frankrijk) en Juliette Récamier (it-girl van haar tijd, die zich laat portretteren op een bank die later naar haar is vernoemd). Componist Franz Liszt speelt de piano van Hortense, en ook de globetrottende ontdekkingsreiziger en landmeter Alexander von Humboldt behoort tot haar kennissen. Ze onderhoudt niet alleen nauwe relaties met kunstenaars en reizigers. Ze gaat ook samen met Guillaume-Henri Dufour, de grondlegger van de moderne Zwitserse Confederatie, en de liberale theoloog Ignaz von Wessenberg,

Persberichten van PR2 Petra Reinmöller Communicatie: Koningin Hortense - haar tijd op de Arenenberg en in Konstanz

Rue Chantereine.

 

Toen Napoleon Bonaparte in oktober 1795 de Rue Chantereine afsloeg en een lange oprijlaan vervolgde die werd gevormd door de muren van de aangrenzende eigendommen, zou hij zich hebben bevonden in de bescheiden privéwoning waarin Marie-Joseph-Rose de Tascher de la Pagerie woonde. Hun romantische verstrengeling begon binnen deze muren (toepasselijk genoeg, aangezien Joséphine het pand huurde van actrice Julie Carreau, minnares van de Vicomte de Ségur, die het voor haar had gebouwd). Het was van hieruit dat Napoleon en Joséphine op 9 maart 1796 trouwden; naar hier dat Napoleon terugkeerde na zijn overwinningen in Italië en Oostenrijk (de Rue Chantereine werd ter ere van hem omgedoopt tot de Rue des Victoires); en hier dat de staatsgreep van 18 Brumaire, die hem aan de macht katapulteerde, het brein was.

Ondanks zijn belang tijdens het Eerste Keizerrijk overleefde het Hôtel Bonaparte, zoals het bekend werd, de bouwprojecten van het Tweede Keizerrijk niet: het werd in 1862 gesloopt om plaats te maken voor de huidige Rue de Châteaudun. Gustave, de aquareltekening van Comte de Reiset is een van de weinige afbeeldingen die het Hôtel documenteert voordat het werd verwoest (een inscriptie op de achterkant vermeldt dat Reiset deze tekening in 1856 maakte, slechts zes jaar voordat het Hôtel uiteindelijk werd afgebroken). Hoewel zijn aquarel de weelderige vegetatie rond het Hôtel Bonaparte vastlegt, heeft het huis zelf een melancholische sfeer, met gesloten luiken of gesloten gordijnen, en niets van het leven dat ooit in de kamers moet hebben gewoond. Inderdaad, dit was een van de meest uitbundig versierde en stijlvolle huizen in Parijs. Napoleon zelf verklaarde dat "het huis van [Joséphine] het beste van Parijs was", hoewel hij af en toe geschokt was door de kosten van haar smaak: hij vertrouwde Las Cases over Sint-Helena toe: "Dat huis was niet meer waard dan 40.000 frank. Stelt u zich mijn verbazing, mijn verontwaardiging en mijn afschuw voor toen ik de rekening kreeg voor het salonmeubilair, dat mij niets bijzonders leek, maar dat een enorm bedrag van 120.000 tot 130.000 frank bedroeg."

Maar Joséphine was de Parijse gastvrouw bij uitstek en het was hier, in de salon van het Hôtel Bonaparte, dat de groten en de goeden bijeenkwamen, hier kwamen ze bijeen om te discussiëren en inderdaad het politieke lot van de natie vorm te geven. Toch is de tekening van Reiset een verslag van verlies, niet van overvloed. De enige figuur die zijn picturale ruimte bewoont, is een vrouw (een bediende misschien, met pet en jurk?) op de trappen van het Hôtel, die bijna een geest uit het verleden van het gebouw zou kunnen zijn. Als we aan de linkerkant van het gebouw de beroemde vestibule-tent zien, ooit gestreept in blauw en wit en het hart van de sociale wereld van de Bonapartes, is deze voor de ogen van Reiset vervaagd tot hetzelfde grijsbeige als de rest van het huis, zijn gloriedagen achter zich. Geschreven door Francesca Whitlum-Cooper (november 2014)

Het huis aan de Rue de la Victoire (napoleon-series.org)

Pregny-La-Tour

 Toen Joséphine de Beauharnais het kasteel van "Pregny-La-Tour" verwierf, besefte ze niet dat het te klein was om haar personeel te huisvesten. De keizerin maakte vervolgens aanzienlijke vergrotingen aan het kasteelN 5. De structuur van het oude kasteel werd volledig gewijzigd en vernietigd om plaats te maken voor het huidige keizerinkasteel. De keizerin verhuisde er pas in juli 1812 naartoe5.

Toen Joséphine de Beauharnais in 1814 stierf, erfde haar dochter Hortense de Beauharnais het kasteel. Omdat Pregny echter op 20 november 1815 een Zwitserse gemeente was geworden, stond de regering van Genève vijandig tegenover de vestiging van een Franse keizerin op haar toekomstige grondgebiedN 6; de regering van Genève stuurde hem een signaal om zo snel mogelijk weg te gaan, wat Hortense de Beauharnais deed toen ze zich uiteindelijk in Aix vestigde. Het landgoed werd vervolgens verkocht en tussen de negentiende eeuw en de twintigste eeuw overgedragen aan verschillende eigenaren7.

Parijs onder Napoleon.

De rijkste en meest vooraanstaande Parijzenaars kochten tijdens het Eerste Keizerrijk herenhuizen tussen het Palais Royal en de Etoile, vooral in de rue du Faubourg Saint Honoré en de rue de la Chaussée-d'Antin: Joseph Bonaparte, de oudere broer van de keizer, woonde in de rue du Faubourg Saint-Honoré 31, zijn zus Pauline op nummer 39, maarschalk Louis-Alexandre Berthier op nummer 35, Maarschalk Bon-Adrien Jeannot de Moncey in nummer 63, en maarschalk Joachim Murat in nummer 55, dat nu het Élysée-paleis is, de residentie van de presidenten van Frankrijk. Juliette Récamier woonde op nummer 9 Chaussée d'Antin, generaal Jean Victor Marie Moreau op nummer 20 en kardinaal Fesch, oom van Napoleon, op nummer 68. Andere notabelen van het Eerste Keizerrijk vestigden zich op de linkeroever, in de faubourg Saint-Germain. Eugène de Beauharnais, zoon van keizerin Joséphine, woonde in de rue de Lille 78, Lucien Bonaparte, jongere broer van de keizer, in de rue Saint-Dominique 14, en maarschalk Louis-Nicolas Davout in 57 en later 59 in dezelfde straat. ^[6] Parijs onder Napoleon - Wikipedia

Slot Arenenberg

We beginnen onze reis aan de Zwitserse oever van de Bodensee in het kanton Thurgau, Oost-Zwitserland. Dorpjes met vakwerkhuizen kenmerken het gebied, dat ook bekend staat om zijn appelteelt en zijn vele kastelen. Op een heuvel, zo’n tien kilometer van Konstanz, ligt Slot Arenenberg. Voor de connectie met Nederland moeten we terug naar de Franse tijd, toen Lodewijk Napoleon, een broer van Napoleon Bonaparte, korte tijd Koning van Holland was. Hij was getrouwd met Hortense de Beauharnais, dochter van Joséphine de Beauharnais en Napoleon. Hoewel geen Oranje, was Hortense wel koningin van Holland. Echter, ze was er verre van gelukkig en ziek van heimwee. Na de slag van Waterloo in 1815 was de familie van Napoleon bijna nergens meer welkom in Europa. Hortense vond met haar jongste zoon Louis Napoleon onderdak in Slot Arenenberg, dat zij in 1817 kocht en wat haar vaste woonplek bleef tot haar dood in 1837. Haar zoon Louis Napoleon, de latere keizer Napoleon III, verkocht Arenenberg, maar kocht het in 1855 terug. Diens vrouw Eugénie schonk het kasteeltje in 1906 aan het kanton Thurgau, dat er sindsdien het Napoleonmuseum in gevestigd heeft. De collectie omvat een grote hoeveelheid originele meubelen, schilderijen, serviesgoed en boeken uit het bezit van keizerin Joséphine, koningin Hortense en prins Louis Napoleon. Een oranje spoor door Zwitserland (verkeersbureaus.info)

Beau portrait.

 

Belle séance de travail aujourd’hui à la bibliothèque Thiers dans des papiers de la reine Hortense, avec ce beau portrait d’elle en exil à Arenenberg en 1832

Mooie werksessie vandaag in de bibliotheek van Thiers over de papieren van koningin Hortense, met dit prachtige portret van haar in ballingschap in Arenenberg in 1832

Saint-Leu, laatste rustplaats Lodewijk Napoleon en 2 van zijn zonen.

In 1804 verwierf Lodewijk Napoleon Bonaparte, broer van keizer Napoleon 1e, de toekomstige koning van Holland, de twee kastelen van Saint-Leu. Nadat hij de oudste had laten slopen, verhuisde hij met zijn jonge vrouw, Hortense de Beauharnais, naar het "benedenkasteel". Gelegen op de heuvel, zou het pand "een van de mooiste keizerlijke residenties" worden. Het kasteel, dat inmiddels verdwenen is, was omgeven door een park van meer dan 80 hectare. Vandaag de dag laten bewegwijzerde paden aan de rand van het bos wandelaars dromen van de keizerlijke tuin: "In de voetsporen van koningin Hortense".

Na haar scheiding van haar echtgenoot (die de titel "graaf van Saint-Leu" aannam) in 1810, behield koningin Hortense Saint-Leu, waar ze schitterende feesten gaf. In 1814 benoemde Lodewijk XVIII haar tot hertogin van Saint-Leu, maar in 1815, beschuldigd van het helpen voorbereiden van de terugkeer van Napoleon I, ging ze in ballingschap en moest ze Saint-Leu verlaten.

                                                                                   -----------

Het was in het stadje Saint-Leu in de Val d'Oise dat Louis Bonaparte, de toekomstige koning van Holland, zich in 1804 met zijn jonge vrouw, Hortense de Beauharnais, vestigde. Dankzij een schenking van 600.000 frank, genereus geschonken door zijn illustere broer Napoleon, liet Lodewijk de twee kastelen van Saint-Leu kopen. Nadat het oudste kasteel was afgebroken, woonde het jonge paar in het "benedenkasteel" in het midden van een betoverend park dat opnieuw was ontworpen door Berthault, de landschapsarchitect van Malmaison en Compiègne.

Na zijn troonsafstand in 1810 reisde Lodewijk door Europa onder de titel graaf van Saint-Leu voordat hij zich in Italië vestigde. Nadat hij getuige was geweest van de pogingen om de macht te grijpen door zijn jongste zoon, Lodewijk-Napoleon, de toekomstige Napoleon III, stierf Lodewijk in eenzaamheid op 25 juli 1846 in Livorno. In overeenstemming met zijn laatste wensen werd zijn lichaam teruggebracht naar de kerk van Saint-Leu om te rusten naast zijn twee andere zonen, Napoleon-Charles die stierf in 1807 en Napoleon-Louis die stierf in 1831. De stoffelijke resten van Charles Bonaparte, vader van Napoleon I en Lodewijk, werden ook naar Saint-Leu vervoerd. In 1951 trad ze toe tot de keizerlijke kapel van Ajaccio. Hoewel de nalatenschap van Lodewijk Bonaparte en Hortense nu volledig verdwenen is als gevolg van de verdeling en onderverdeling van het land, herbergt de kerk van Saint-Leu nog steeds de stoffelijke resten van de koning van Holland en zijn zonen. Kerk van Saint-Leu Saint-Gilles - Saint-Leu-la-Forêt - napoleon.org

Adèle de Broc verdronk voor de ogen van haar vriendin koningin Hortense

Op 10 juni 1813 vond er een vreselijk ongeluk plaats in de Grésy-waterval, die de oorsprong was van de faam van de Gorges: barones Adèle de Broc verdronk voor de ogen van haar vriendin koningin Hortense. Deze laatste liet op de plaats van de tragedie een stèle oprichten die bezoekers uitnodigt voorzichtig te zijn met deze boodschap: "Hier stierf Madame la Baronne de Broc, 25 jaar oud, voor de ogen van haar vriend, op 10 juni 1813. O gij die deze plaatsen bezoekt, ga slechts met behoedzaamheid over deze afgronden: denk aan hen die u liefhebben!

 Lees verder: » sierrozhttps://www.gorgesdusierroz.fr/panorama/stele/

 Malmaison., De Tijdspiegel. Jaargang 43 - DBNL

Talisman van Josephine de Beauharnais.

Figuur 2. Felix Cottreau's portret uit 1834 van Hortense de Beauharnais, met de talisman met de voorkant naar buiten gericht. Deze scène zette de schijnwerpers op de talisman, die zeker nooit werd aangepast om als mantelsluiting te worden gedragen. Met dank aan Napoleon Museum Thurgau.

Mijn moeder was naar Aken gegaan om het water in te gaan.... De keizer werd bij zijn aankomst in de stad met het grootste enthousiasme ontvangen. De stad was hem dankbaar dat hij de relikwieën had teruggebracht die sinds Karel de Grote de glorie van Aix-la-Chapelle hadden gemaakt. Het kapittel en de stad meenden dat zij hun dankbaarheid niet beter konden bewijzen dan aan degene die zij als een nieuwe Karel de Grote beschouwden, een voorwerp aan te bieden dat aan hun glorieuze stichter had toebehoord. Het was een talisman die Karel de Grote altijd droeg in de strijd en die nog steeds aan zijn kraag werd gevonden toen zijn graf in het jaar werd geopend.... Al deze objecten bezit ik nog steeds.

Hortense was niet alleen de stiefdochter van Napoleon, maar ook de schoonzus van de keizer na haar huwelijk met Lodewijk Bonaparte, koning van Holland (r. 1806-1810). Als zodanig werd ze de bewaker van de Napoleontische erfenis.

Op landgoed Arenenberg aan het Bodenmeer in Zwitserland ontving Hortense veel bezoekers, waaronder Alexandre Dumas père (Baylac, 2016). In zijn boek Impressions de voyage en Suisse uit 1833, dat historische kronieken, een reisverslag en etnologische overwegingen bevat, beschrijft de grote schrijver het reliekschrijn. Dit is het eerste bekende gebruik van de term talisman voor dit object:

Het is nu de talisman van Karel de Grote; Deze talisman heeft een heel verhaal; Leen je oor. Toen het graf waarin de grote keizer was begraven in Aken werd geopend, werd zijn skelet gekleed in zijn Romeinse kleding en werd zijn talisman, die hem de overwinning bezorgde, aan zijn nek gehangen. Deze talisman was een stuk van het Ware Kruis dat hem door de keizerin was gestuurd. Het was ingesloten in een smaragd, en deze smaragd was met een ketting opgehangen aan een grote ring van goud. De burgers van Aix-la-Chapelle gaven het aan Napoleon toen hij hun stad binnenkwam, en Napoleon bond in 1813 deze ketting om de hals van koningin Hortense en bekende haar dat hij hem op de dag van Austerlitz en Wagram op zijn borst had gedragen, zoals Karel de Grote negenhonderd jaar geleden had gedaan.

Deze romantische beschrijving van de talisman door Dumas droeg bij aan het mysterie en de bekendheid ervan. Negentiende-eeuwse teksten over de oorsprong van de talisman moeten met de nodige voorzichtigheid worden bekeken, maar deze overtuigingen over het amulet werden gedeeld door de keizerlijke familie (Paléologue, 1928).

Het Napoleonmuseum in het kasteel van Arenenberg bewaart een portret uit 1834 van Felix Cottreau van koningin Hortense die het reliekschrijn als mantelsluiting "draagt" (figuur 2). In plaats van de ketting die we vandaag kennen, is het reliekschrijn dat op dit schilderij is afgebeeld verbonden met verschillende elementen, waaronder twee ovalen versierd met edelstenen en een mantelsluiting, een kledingsluiting die in de achttiende en negentiende eeuw veel werd gebruikt in plaats van knopen. Deze elementen zijn zeer zeker de vruchten van de verbeelding van de kunstenaar, aangezien geen enkele andere afbeelding of beschrijving van de talisman meldt dat deze werd aangepast om als mantelsluiting te worden gedragen, en aangezien de huidige regelmatige ketting voorkomt in de gravures van de vorige zeventiende en achttiende eeuw (zie opnieuw figuur 1). Lees verder: gia.edu/gems-gemology/spring-2019-talisman-charlemagne-new-historical-and-gemological-discoverie

 

PROVENANCE OF THE IMPERIAL SAPPHIRE PARURE

A cord in writing, found between the boxes of jewels, stated that these sapphire jewels were given to Grand Duchess Stephanie of Baden, by her cousin Hortense de Beauharnais, Queen of Holland.

Such an origin is very likely. In many paintings Queen Hortense of Holland, and her mother Empress Josephine, can be seen wearing precious belts. Furthermore, Hortense’s financial papers, which are kept in the Napoléon archive in Paris, give evidence of her fortune between 1817 and 1837, the year she passed away. They show that she left Paris in 1816 with little money, but a lot of jewellery.

royal-magazin.de/queen-hortense-holland-sapphire-parure-imperial-jewels-napoleon-bonaparte/

Chambre à coucher de la Reine Hortense à Rueil-Malmaison.

 

Chambre à coucher de la Reine Hortense à Rueil-Malmaison - Cartorum

 Levensverhaal: Het geheime wapen van Napoleon - Joséphine Bonaparte | Dagelijkse e-mail online (dailymail.co.uk)

Paleis Rue Cerutti, nu Rue Laffitte.

 

Het Hôtel de la Reine Hortense: het gebouw met uitzicht op de Rue Laffitte

In 1797 werd het hotel aangekocht door de financier Marc Antoine Joseph de Lannoy, een leverancier van het leger. Lannoy gaf de schilder Pierre-Paul Prud'hon (1758-1823) de opdracht om decoraties te ontwerpen voor twee salons: de Salon de la Richesse en de Salon des Saisons. Deze decoraties, uitgevoerd in 1798 en 1801, zijn meesterwerken van de stijlen Directory en Empire. De Salon van de Rijkdom heeft als thema rijkdom en omvat 28 composities geschilderd op hout en doek, verdeeld over drie registers: vier grote allegorische figuren (Rijkdom, Kunst, Genoegens en Filosofie), vier bovendeuren die de vier uren van de dag vertegenwoordigen en een reeks composities die de onderkant van de muren sierden. Het thema van de tweede salon is de Seasons. Het is versierd met een fries die rondom de kamer loopt aan de bovenkant van de vier muren.

Onder het keizerrijk was het Hôtel Bollioud de Saint-Julien vanaf 1804 eigendom van Louis Bonaparte (1778-1846). In 1808 schonk zijn vrouw, Hortense de Beauharnais (1783-1837), bijgenaamd koningin Hortense (haar man was koning van Holland), het leven aan Charles-Lodewijk Napoleon (1808-1873), de toekomstige keizer Napoleon III.

Het hotel van koningin Hortense wordt gesloopt

Bij de val van het keizerrijk was het landhuis achtereenvolgens eigendom van drie steenrijke bankiers: Torlonia (1815), Hagerman (1818) en Salomon Mayer de Rothschild (van 1832 tot 1899).

In 1899 werd het landhuis van koningin Hortense definitief gesloopt. In plaats daarvan werd de rue Pillet-Will geopend. Een plaquette op een van de gebouwen herinnert ons eraan dat hier het geboortehuis van Napoleon III stond.

De schilderijen in de Salon de la Richesse en de Salon des Saisons werden in de negentiende eeuw verwijderd en werden lang als verloren beschouwd. Gelukkig werden deze decoraties, verspreid over een veiling, geïdentificeerd en vervolgens verworven door het Louvre dankzij het mecenaat van het bedrijf Eiffage. Ze zijn te zien in de kamers van het Departement Decoratieve Kunsten. Onder hen zijn de vier hoofdpanelen van de Salon de la Richesse gevonden: het zijn allegorieën geschilderd op hout, vergezeld van bovendeuren op canvas die, in geveinsde bas-reliëfs, de vier uren van de dag uitbeelden: Le Matin (disparu), Midi; 's Middags en 's avonds.

Bron:
Ministerie van Cultuur

Hôtel Bollioud de Saint-Julien, rue Pillet-Will, Parijs 9 (paris-promeneurs.com)

 Betoverend Chantereine - Sandra Gulland

Keizerin Josephine • Hoofdstuk 12 (uchicago.edu)