‘Het Paleis van de Inquisitie’ (Hortense in haar mémoires)
Toen koning Lodewijk Napoleon besloot om van Amsterdam de hoofdstad van het land te maken, verkoos hij het oude Stadhuis op de Dam - dat bekend stond als het Achtste Wereldwonder - als zijn Koninklijk Paleis.
Meteen klonk van alle kanten een krachtig advies: ‘Niet doen, Majesteit!’
Een raadgever vatte de bezwaren samen: ‘Het stadhuis bezit alle nadelen en geen enkel voordeel dat essentieel is voor het paleis van een soeverein. Koude, vochtige, zeer grote en droefgeestige kamers zonder enig gemak en gerief. ‘
Maar Lodewijk Napoleon was een eigenwijs man en zette zijn zin door. Onder leiding van de Franse architect Thibaut vond de kostbare verbouwing en herinrichting plaats. Nieuwe gordijnen, dure meubels en bedden, kroonluchters, spiegels en tapijten werden naar binnen gedragen. Aan de Damzijde moest een verguld smeedijzeren balkon komen, zodat de koning vandaar de huldebetuigingen van zijn onderdanen in ontvangst kon nemen. De voormalige Vierschaar waarin eeuwenlang doodvonnissen waren uitgesproken, deed dienst als koninklijk hofkapel.
In april 1810 arriveerde koningin Hortense met de kleine kroonprins in het nieuwe paleis. Ze vergeleek het meteen met het paleis van de inquisitie: ‘Mijn appartement keek uit op een kerk,‘ schreef ze in haar mémoires, ‘de atmosfeer was er vreselijk en als je de ramen openzette, kwam er uit de gracht (Nieuwe Zijds Voorburgwal T.C.) alleen maar een putlucht en een walm van zwavel naar binnen. (..) Men kon zich geen triester woonoord voorstellen.’
De koning en koningin die in onmin leefden, spraken geen woord tegen elkaar. Hoewel er een nieuwe, mooie pianoforte stond verging Hortense zelfs de lust tot zingen en componeren: ‘Na het eten liet de koning zijn vingers over de openstaande Pianowandelen. Hij trok zijn zoon op schoot, knuffelde hem, nam hem mee op het balkon dat op het plein uitkeek. Als het volk hen zag, klonk er gejuich. (..) Ik zat op een stoel maar te kijken naar wat zich in de kamer afspeelde, zonder een woord uit te brengen.’
De koningin bracht haar dagen door met het lezen van Engelse horror romans. Op een dag liet Lodewijk Napoleon in de schitterende Burgerhal La Vestale opvoeren, van de Italiaanse componist Gaspare Spontini. Het was het favoriete lyrische theaterstuk van Hortenses moeder, dat aan keizerin Joséphine was opgedragen. De koningin kon haar tranen niet inhouden toen de getergde Julia in de eerste acte haar verlangen naar haar geliefde bezong. Verstikt door heimwee naar Frankrijk, gekweld door haar bizarre echtgenoot, ondermijnd door haar zwakke gezondheid vluchtte Hortense in de zomer naar Paleis Het Loo. Daar voelde ze zich nauwelijks beter en ze reisde verder naar Plombières om er te kuren.
Ze zou nooit meer in Holland terugkeren.
Thera Coppens
Geen opmerkingen:
Een reactie posten