Napoleon Bonaparte’s belongings have arrived in Australia at the National Gallery of Victoria (NGV).

 

FRANCE Empress Josephine’s shell cameo diadem, presented to her by her brother-in-law Joachim Murat Empire period 1804–15 gold, shell, mother-of-pearl, cameos, pearls, precious and semi-precious stones 6.7 x 17.0 x 20.0 cm.

 

An impressive array of Napoleon Bonaparte’s belongings have arrived in Australia at the National Gallery of Victoria (NGV). The collection not only includes luxurious jewellery, watches and silverware, it demonstrates Napoleon’s links to Australia.
A 300-piece exhibition titled ‘Napoleon: Revolution to Empire’, has opened at National Gallery of Victoria’s (NGV).

The exhibition includes jewellery and other luxury items as well as an impressive collection of furniture, paintings and ornaments. Also on display are Napoleon’s uniforms, decorative weaponry and trademark hat as well as his first wife’s (Josephine) jewellery, books and silverware, all of which showcase the power-couple’s status and wealth. 

 

 

A personal gold bracelet worn by Napoleon’s mother, Maria Laetitia Ramolino Bonaparte, is also on exhibit. The piece is acrostic in that it spells her name ‘Letitia’ by using semiprecious stones which are used in succession - Lapis Lazuli, Emerald, Turquoise, Idocrasio, Tourmaline, Ialino (Hyaline) and Amethyst. This piece has been loaned by the Napoleonic Museum in Rome (Museo Napoleonico).   

 

 

Jean-Baptiste-Jacques AUGUSTIN French 1759–1832 Portrait of Empress Josephine (Portrait de l’impératrice Joséphine) Empire period 1804–15 watercolour and gouache on ivory 6.7 x 5.4 cm.

 

Read more: jewellermagazine=Napoleonjewellery

As Emperor of France from 1804-1815, the name Napoleon is well known, but what is not widely known is the connection he and Josephine had with Australia. The exhibition explores the strong cultural and scientific links that existed between Australia and France between the 1770s to the 1820s, including Josephine’s fascination with Australia following the publication of Captain Cook’s travels down-under. 

Showcased through pages of books and maps, is information that was collected on an 1805 voyage that Napoleon had funded to landscape the southern Australian coastline we now know as Victoria, which was then named ‘Terre Napoleon’ (Napoleon Land). 

The Bonaparte’s home, Chateau de Malmaison, an estate just outside Paris, held kangaroos, emus and other Australian wildlife including black swans. Josephine’s fascination with Australian flora and fauna led her to become the first person to breed Australian black swans in captivity and she also introduced the wattle and eucalyptus to France from the thousands of specimens brought back from the legendary Baudin voyages to Australia. All flora and fauna still thrive in France today.

Mellerio dits Meller

As 2013 comes to an end I feel this is the proper time to recognize a truly monumental achievement in the jewelry industry. The Parisian high jewelry house, Mellerio dits Meller, spent this year celebrating its 400th anniversary.

The family firm started trading in Versailles in 1777, and attracted the patronage of its most famous client, Marie Antoinette. In 1796, the firm moved to Rue Vivienne, Versailles, retaining the patronage of the Empress Josephine. The family firm then moved to Paris eventually settling at 9 Rue de la Paix

 

The Empress Josephine liked the Mellerio family very much, whom she had authorised to be “presented at the Tuileries every time they had some fine novelties to see”. They had been presented to her by her lady-in-waiting, the Countess of Ségur (whose grandson married the famous writer) and made jewellery for her in a romantic (or neo-Gothic) style, that was very much appreciated a few years later – further proof of the firm’s ability to be ahead of the tastes and trends of its time, which is thus to be found at its suppliers.

Thanks to Josephine, all the nobility of the Empire came mellerio/joaillier-des-reines

 

 

Looking at the antique ledgers, with their elegant entries in spidery writing, brings a moment in history back to life: the list of a cameo and ruby bracelet bought by Marie Antoinette; the Empire diadems purchased by Napoleon’s sisters; or the ruby tiara, bought in 1888 by the king of the Netherlands and seen in its second incarnation with diamonds at a Dutch royal wedding in 2004.

jewels-that-could-tell-400-years-of-history

 

 

Op Máxima's hoofd prijkte fier de tiara die koning Willem III liet maken voor zijn Emma. De midden-saffier is een erfstuk van koningin Anna Paulowna, echtgenote van Willem II. het is een deel van de Saffieren Mellerio Tiara

 

 

juwelen-in-de-spotlight-de-mellerio-saffieren-tiara/

 

La plus jeune sœur de l’Empereur Napoléon Ier devient Reine de Naples en 1808. Eloignée de la vie politique par son mari, Caroline Murat s'intéresse particulièrement à l'archéo...logie et s'est personnellement impliquée dans les fouilles de Pompéi, en Italie. Une grande partie du mobilier qu'elle commande pour ses palais est d'inspiration romaine ; certaines tables reprennent de véritables mosaïques anciennes.
Après Marie-Antoinette, Caroline est la première reine à se faire confectionner des bijoux de style archéologique chez Mellerio dits Meller. Les bijoux sont inspirés de motifs provenant des fouilles des sites de Pompéi et d’Herculanum ou bien copiés d’après des antiques. Motifs d’oiseaux et d’amours sont des exemples d’ornements réalisés pour les bagues de la Reine de Naples.

 

Première rencontre entre l'Impératrice Joséphine et François Mellerio : extrait du livre écrit par Joseph Mellerio, fils de François.
"On arriva ainsi a l’année 1804, et, le 18... mai, le premier consul fût proclamé empereur des Français.
M. de Ségur avait été nommé grand maître des cérémonies de la maison de l’Empereur, et sa femme, dame d’honneur de l’Impératrice Joséphine ; elle était la cliente de François, elle s’intéressait beaucoup à lui ; elle lui trouvait de si belles manières, et toujours si correctes, qu’elle lui promit de le présenter à l’Impératrice.
Un jour, qu’elle était de service, elle envoya un garde à cheval, avec une lettre, pour prévenir François qu’il devait se rendre immédiatement au château des Tuileries, pour êtres présenté à l’Impératrice Joséphine.
François était dans tous ses états, il se mit sur son trente-six, et après avoir rassemblé ce qu’il avait de plus riche et de plus à la mode, il se dirigea vers les Tuileries tout émotionné. La Comtesse de Ségur l’attendait, elle le fit monter dans les appartements privés de l’Impératrice, et le présenta elle-même.
Il fut reçu avec bienveillance, et quand l’impératrice apprit qu’il avait servi dans l’armée française, elle le félicita et lui dit en souriant : « vous deviez être un beau grenadier, monsieur Meller »
L’Impératrice fit différentes emplettes pour des cadeaux qu’elle voulait faire à des personnages de la cour, et l’autorisa à se présenter aux Tuileries toutes les fois qu’il aurait de belles nouveautés à voir.
François était dans le ravissement : il ne tarissait pas d’éloges sur la beauté et la gracieuseté de l’Impératrice Joséphine." facebook.com/Mellerio1613

 

 

Willem Frederik als toekomstig hoofd van staat

ROOSENDAAL –(tekst Jaap Pleij) In historisch opzicht klopte er natuurlijk niets van, maar het naspelen van de aankomst van Willem Frederik als toekomstig souverein vorst zorgde vorige week zaterdag wel voor een extra leuk dagje Scheveningen. De aankomsttijd klopte niet, aan de landing ging geen treffen tussen Engelse- en Franse troepen vooraf, het uniform waarin de hoop van alle Oranjeklanten was gestoken kan in de ogen van historici ook al geen genade vinden en dat acteur Huub Stapel in het dagelijks leven een verstokte republikein is, kwam de geloofwaardigheid ook al niet ten goede. Het grappigste moment was toen koning Willem-Alexander zijn verre voorouder (hoewel daar ook gerede twijfels over bestaan) even in de ogen keek, alvorens deze begon aan zijn opmars naar zijn tijdelijke residentie aan het Lange Voorhout in Den Haag, op een steenworp afstand waar onlangs een jonge PowNews-verslaggever door een ‘medewerker’ van de Angolese Ambassade in elkaar werd geramd, maar dit terzijde.

De koning-acteur Stapel liet zich ’s middags in de Ridderzaal uitgebreid fêteren en in de avonduren was hij getuige van een heus koningsconcert. In werkelijkheid is de soeverein na aankomst op het Lange Voorhout direct gaan slapen. Het zal waarschijnlijk een onrustige nacht voor hem geweest zijn, want de kans dat hij alsnog door Franse troepen zou worden opgepakt, was uiterst reëel. Met de historie had deze koningsdag ad-hoc dus niets uitstaande, maar hoe zat het dan wel. Wie dat tot in detail wil weten, moet het door Wilfried Uitterhoeve geschreven boek ‘1813 – Haagse bluf’ ter hand nemen. Een heerlijk dikke pil van ruim vierhonderd bladzijden, maar daar hoeft niemand zich door te laten afschrikken. Uitterhoeve neemt zijn lezers mee terug naar een uiterst roerige periode in onze vaderlandse geschiedenis. Op zich kleine gebeurtenissen zijn van doorslaggevende betekenis geweest voor de weg die uiteindelijk werd ingeslagen. Zouden de Franse troepen er toch niet alsnog in slagen om de oprukkende Pruisische en Russische legers te weerstaan? Zou het Haagse Oranjefeestje ook aanslaan in de rest van het land. Zou het altijd roerige Amsterdam genoegen nemen met de immer stugge avonturier Willem Frederik als toekomstig hoofd van staat? Een ding staat vast. Zonder het tijdelijk Algemeen Bestuur, snel gevormd in de tijd dat de Fransen een machtsvacuüm lieten ontstaan, met Gijsbert Karel van Hogendorp als dominante factor zou onze huidige koning –indien daar al sprake van zou zijn geweest- niet geluisterd hebben naar de naam Willem-Alexander. Aan de hand van een reeks wervelende gebeurtenissen in 24 plaatsen –van Groningen en Hoogeveen tot Amsterdam, Den Haag, Middelburg en Den Bosch- verhaalt Uitterhoeve in ‘1813-Haagse bluf’ van de beroering die het jonge Nederland in 1813 in zijn greep hield. Al snel begon een nieuwe fase: Frederik Willem was dan wel bevestigd in zijn soevereine positie, maar de discussie over de verhouding tussen monarch en volk zou nog lang aanhouden, totdat de liberaal Thorbecke zijn kans schoon zag om koning Willem II in 1848 een nieuwe grondwet door de strot te duwen. De zoon van de eerste Prins van Oranje heeft hier waarschijnlijk mee ingestemd omdat dit de enige manier was om zijn positie nog enigszins in stand te houden. Bovendien zag hij het niet zitten dat zijn zoon, de latere Willem III, absolute macht zou verkrijgen. Het is daarom een schande dat het portret van Willem II nog steeds de grote vergaderruimte in de Eerste Kamer siert, die plek komt Thorbecke toe!
1813 – Haagse bluf – Wilfried Uitterhoeve, gelezen door Jaap Pleij. Uitgeverij Vantilt, ISBN 978 94 6004 1211, deweekkrant/hoe_ging_het_nu_werkelijk_met_de_aankomst_