I wish you

a HAPPY NEW YEAR

Napoleon Bonaparte to Josephine De Beauharnais Paris, December 1795

I wake filled with thoughts of you. Your portrait and the intoxicating evening which we spent yesterday have left my senses in turmoil.
Sweet incomparable Josephine, what a strange effect you have on my heart!
Are you angry?
Do I see you looking sad? Are you worried? ...
My soul aches with sorrow, and there can be no rest for your lover; but is there still more in store for me when, yielding to the profound feelings which overwhelm me, I draw from your lips, from your heart a love which consumes me with fire? Ah! it was last night that I fully realized how false an image of you your portrait gives!
You are leaving at noon; I shall see you in three hours.
Until then, mio dolce amor, a thousand kisses; but give me none in return, for they set my blood on fire.

Bonaparte

Merry Christmas

to all of you

Strasbourg

Even the most ardent Francophiles would probably concede that it’s a challenge to hold a candle to Germany when it comes to Christmas markets. But the combination of German and French traditions and cuisine in Alsace makes the region an unbeatable place to celebrate Christmas.

Predictably the largest market by far is in the region’s capital, Strasbourg, but there is much more to the city’s preparations for Christmas than hundreds of brightly lit stalls. There are concerts for three nights over the weekends, an ice rink and ice garden, and special activities for children including festive boat rides on the city’s waterways.

The Christmas tradition goes back a long way in Strasbourg. It was in 1570 that the Strasbourg Protestants established their own Christkindelsmärik (market of the infant Jesus) to counter the Catholic tradition of the Saint Nicholas market. Today’s market continues the tradition of starting on the first weekend in Advent: 29 November. Even the use of a fir tree as Christmas decoration has a much older provenance than in Britain; this too dates from the 16th century, being covered first in red apples and unconsecrated wafers and later by gilded nuts and multicoloured paper flowers. In the mid-19th century, red glass balls began to replace apples.
To see the city and its markets at their best, try to arrive in Strasbourg in the late afternoon and wait until it is dark to approach the place de la Cathédrale, preferably by rue Mercière or rue des Orfèvres. Both provide a stunning first view of the cathedral’s great cliff of ornately carved pink sandstone on its entrance façade. Though the market surrounds three sides of the cathedral, this is not the largest concentration of stalls; that is found in the elongated rectangle of place Broglie, and there are smaller themed markets in the nearby squares of place Kléber, place des Meuniers, place Benjamin Zix and place du Marché Neuf.

The great delight of the market is that even someone jaded by mass consumerism will find their interest aroused by the astonishing variety and quality of the stalls, naturally dominated by Christmas-related objects and decorations. There are stalls with thousands of painted and unpainted wooden figures, angels and animals; stalls devoted to fairy lights, decorative glass balls, Venetian masques, candles, elongated glass cats, incredibly elaborate water features with working waterwheels, and numerous stalls selling local crafts in leather and pottery.

It is impossible to resist the food on offer. Many stalls sell locally made jams, wine, beers, biscuits and of course foie gras for which the city became famous, thanks to Jean-Pierre Clause, the chef and pastry cook to Alsace’s governor in the late 18th century, Maréchal de Contades. Clause’s confection reputedly so delighted Louis XVI that he rewarded de Contades with land and Clause with money. Clause went on to sell ‘pâté de foie gras de Strasbourg’ commercially.

Stalls are devoted to seasonal fare such as Berawecka, the Christmas cake which resembles a Swiss roll made with a filling of dried pears, figs, prunes, raisins and dates to which are added orange and lemon peel, chopped almonds, hazelnuts and walnuts. Another favourite is the Kougelhopf cake which is available all year. The cake is a symbol of Alsace and looks like a panettone baked in a Bundt tin.


Although the markets are the main reason people visit Strasbourg in the weeks before Christmas, the city is a treasure house of fine architecture, ancient and modern, as well as museums that illuminate the past of this frequently contested part of France. Foremost among the city’s buildings is the cathedral, and everyone wants to see the huge astronomical clock, which dates from 1571 although the mechanism was rebuilt in 1842. The best way to appreciate its finer points is to watch a 22-minute film with English commentary, which shows the moving parts in close-up.

The cathedral’s 142-metre spire made it the world’s tallest building when it was finished in 1439, but the crocket spire was nearly destroyed during the French Revolution when zealots thought it should be reduced to the height of the matching spire-less tower. It was spared when a local man suggested that a red metalwork Phrygian cap – symbol of the Revolution – should be placed on top of its pinnacle. When Goethe was a student in Strasbourg in 1770-1, he used to climb the 328 steps of the tower to the viewing platform to exercise willpower over his fear of heights.
The view from the tower is the best way to appreciate the importance of water to the city and its proximity to the Rhine, reached by the River Ill which briefly divides to create the island on which the old city stands. The quais on the Rhine make Strasbourg the second largest port on the river. Paris-like bateaux mouches take you past Vauban’s imposing defensive dam of the 1680s, its dark inner recesses now stuffed with stored sculpture, and on to the European institutions that make Strasbourg the closest Europe has to a capital – the Palace of Europe, the European Parliament and Richard Rogers’ striking Court of Human Rights.

For most visitors it is the wealth of timber-framed buildings lining the streets of the medieval cité that makes it such a pleasure to wander round. The quarter known as ‘Petite France’ is particularly picturesque. But for those wanting to appreciate the architectural evolution of the city, the tourist office produces an excellent Strolling in Strasbourg booklet with six themed walks and maps. They can be easily cut short by hopping on one of the five tram routes which are much the easiest and cheapest way to get around the city. Trams B and E heading north, for example, take you through the Imperial quarter of the city, built after the siege of 1870; it is now recognised as a fine example of urban planning with a cluster of large civic buildings around place de la République, including the Art Nouveau Civic Baths of 1908.

A tram will also take you to the city’s most historic park: the Droits de l’Homme stop on tram E (direction Robertsau Boecklin) is only a few yards from the Parc de l’Orangerie, which was laid out as a French garden by André le Nôtre and remodelled as an English garden for Napoléon’s first wife, Joséphine de Beauharnais. The large area has a mixture of formal gardens with topiary and straight, tree-lined avenues. Besides a lake and a playground, there is a small zoo which includes some pointy-eared Siberian lynxes, reintroduced into the nearby Vosges Mountains in 1983.

Napoléon was popular in Alsace, and Palais Rohan off place du Château became his residence after it was refurbished in 1805. Today it houses the Decorative Arts, Fine Arts and Archaeology museums. The recently updated Strasbourg Historical Museum on place de la Grande-Boucherie should not be missed for an enjoyable journey through 500 years of the city’s history, with exhibits of military objects, drawings, paintings and etchings. It also includes a 78-square-metre relief model of the city made from papier-mâché and silk, one of 144 made for Louis XIV (most are in Les Invalides in Paris).

http://www.christies.com/LotFinder/lot_details.aspx?intObjectID=5209237

The present centerpiece basket is from a dessert service ordered from the Paris porcelain firm of Dihl and Guèrhard by Josephine de Beauharnais shortly after her divorce from Emperor Napoleon I in 1809. Deliveries are recorded for 1811 and 1813. Comprising over 200 pieces and intended for use at formal receptions held at Malmaison, her home outside Paris, it included four such baskets as well as baskets of variant form, gilt biscuit figures of putti at various pursuits, various shaped serving dishes or compotiers, cups and saucers and plates.

Neither the shapes nor all of the decoration are unique to the service but the combination of design elements and certainly the inclusion of her crest of an Imperial eagle on a crowned ermine mantle on the important serving pieces are. Given the neo-classic taste fashionable at that time, it is not surprising to find trompe l'oeil cameo painting and silhouettes included as part of the decorative scheme. The gold ground is highly burnished and gilt with two banding patterns, both of which are used on the present centerpiece. The entire center of each plate and the sides of the ice-pails are finely painted with scenes, most likely by Jean-Louis Demarne (1744-1829) and Martin Drolling (1752-1817); the burnished gold borders ciselé with the typical bands.

Her son, Eugène de Beauharnais (1781-1824), commissioned a similar service for himself at about the same time. Smaller in scale, it included neither elaborate serving pieces nor the gilt biscuit figures of Cupid at various pursuits included in his mother's service. On his service, a simple script initial 'E' replaced her crowned crest. Differentiating the non-crested pieces for which the same shapes appear in both orders is difficult. This is particularly true of the plates. Current scholarship holds that those painted after paintings at Malmaison are from Josephine's service and those with landscapes, genre scenes and historic subjects are more likely from that made for her son.
Upon the death of Josephine at Malmaison in 1814, Eugène and his sister Hortense inherited the contents of their mother's home including the furnishings and paintings. Although works of art were sold to satisfy her debts, the recently purchased Dihl et Guèrhard dessert service was kept by Eugène and combined with his own. In 1806, he had married Augusta Amalia Ludovika Georgia von Bayern (1788-1851), eldest daughter of Maximillian I of Bavaria. Granted the Bavarian titles of Duke and Duchess of Leuchtenberg and Prince and Princess of Eichstdt, the young couple lived in Milan, Eugène serving as Viceroy to the Kingdom of Italy for his adoptive father, Napoleon I. The family returned to Munich in 1815, eventually having seven children. Six survived into adulthood, marrying into the most prominent princely families of Europe.

In 1839, their youngest son, Maximilian Joseph Eugene Auguste Napoleon de Beauharnais and 3rd Duke of Leuchtenberg married Grand Duchess Maria Nikolaevna, daughter of Tsar Nicholas I of Russia and Empress Alexandra Feodorovna. The Tsar only agreed to this love match between his oldest daughter and a man of inferior rank with the proviso that the couple would reside in Russia. They set up housekeeping in St. Petersburg, eventually moving into the newly built Mariinsky Palace, named after Maria.

The two Dihl et Guèrhard services were shipped to St. Petersburg in 1839 along with other works of art originally from Maximillian's grandmother's collection at Malmaison. They remained in possession of the Leuchtenberg family until 1919, at which time they were absorbed into the Hermitage collections. The widow of Maximillian and Maria's youngest son Georgii took responsibility for the two dessert services, known collectively as the Eugène de Beauharnais Service, and for the family's other works of art - both pieces originally from her husband's great-grandmother's collection at Malmaison and those inherited from her mother-in-law.

Wary of the politically volatile situation in St. Petersburg, she made a hand-written inventory of the holdings, submitting it 10 March 1919. Coverage under such a certificate meant that the Leuchtenberg collection was now under the protection of the government and could not be removed from the premises. Regardless, Leuchtenberg House was taken over by the Soviet government (it became the Palace of Labor) and the works of art removed to storage at the Novo-Mikhailovsky Palace. From there, they were eventually moved to the Winter Palace and were absorbed into the collection of the Hermitage via the State Museum Fund.

During Joseph Stalin's regime, works of art from the Hermitage collections were sold to the West as a way of obtaining hard currency. Although approximately 60 percent of the original compliment of Dihl et Guèrhard dessert wares is still retained in the Hermitage, pieces from these services can now be found at Malmaison and in other private collections.
See Natalia Kasakiewitsch, "Das Service des Eugène de Beauharnais", Keramos, Heft 141, Juli 1993, p. 13-32 and Tamata Rappe, et al, France in Russia: Empress Josephine's Malmaison Collection, Exhibition Catalogue, Hermitage Rooms at Somerset House, London, 2007, pp. 41-55 and 86-93, cat. nos. 16-38 for a detailed discussion of the service, the history of its ownership and its decoration.

LAURENCE ADOLPH STEINHARDT - LAWYER, DIPLOMAT, CONNOISSEUR
Laurence Adolph Steinhardt was a lawyer by training, an art collector by birth. From a prominent Jewish family active in the cultural life of New York, nephew of Samuel Untermyer and first cousin of Judge Irwin Untermyer whose collections form the core of many departments at the Metropolitan Museum of Art, Steinhardt's home was also filled with all manner of works of art - early furniture, tapestries, kunstkammer objects. His first diplomatic posting was to Sweden in 1933. From then on until his untimely death in a plane crash in 1950, he served as United States Ambassador to Peru, the U.S.S.R, Turkey, Czechoslovakia and Canada during a time of global unrest and uncertainty.

While serving as President Franklin Roosevelt's eyes and ears in the Soviet Union immediately following the onset of World War II, Laurence Steinhardt took the opportunity of purchasing from the Russian State works of art deemed superfluous to their collections. His collector's eye was unerring. Aside from the magnificent Dihl et Guèrhard centerpiece from the Beauharnais Service, he acquired a collection of Russian icons, currently on loan to the Hillwood Museum and Gardens through the auspices of the Steinhardt-Sherlock Trust.

Guéridon ou Table à thé Carlin Martin

Guéridon ou Table à thé Carlin Martin (vers1730-1785) (reproductie)

exécuté pour Madame du Barry; a appartenu à Joséphine de Beauharnais (Malmaison); guéridon: Paris; porcelaine: manufacture de Sèvres ; décor "bleu céleste".

watch

Featured above is an outstandingly fine, rare and historical 18K gold, enamel and diamond-set hunter case ‘petite souscription � tact’ watch, made for Josephine Bonaparte, Empress of France, and given to Hortense de Beauharnais Signed Breguet, No. 611, made for Madame Bonaparte and sold to her in 1800.

Gouden zegel van Childerik I

In 1653 werd bij toeval het graf van de eerste ‘historische’ Merovingische priester-koning ontdekt, in de crypte van de kerk van Sint Brixius, in Doornik. In een gouden zegel waren de naam en het portret van Childirici Regis gegraveerd, koning Childerik I. Het koningsgraf bevatte een buitengewone schat aan juwelen: 300 gouden bijen als evenzovele symbolen van het eeuwig leven; een gouden stierenkop met een Indische swastika op het voorhoofd; een gouden zonnehoofd met uitwaaierende stralen; het gevest van een zwaard versierd met een slang; een vuistbijl, een zilveren schotel en een kristallen bol met een diameter van vier centimeter, waarvan men aanvankelijk dacht dat die gediend had om de toekomst te voorspellen.

Louis XIV, de Zonnekoning, was werkelijk gefascineerd door de Schat van Childerik I. Hij geloofde dan ook dat hij verwekt werd door een zonnestraaltje. De schat zorgt nog tot vandaag de dag voor controverse: zo gaan er stemmen op die zeggen dat het zegel een vervalsing was. In 1831 werd er ingebroken in het Koninklijk Kabinet waar de schat werd bewaard, die nadien zowat in zijn geheel en ondanks verwoede naspeuringen spoorloos bleef. Zo komt het dat de historici zich moeten behelpen met de inventaris die werd gemaakt ter gelegenheid van de ontdekking van het graf. Maar in hoever is die betrouwbaar?

De bijen – en de Merovingen – hebben hoe dan ook ten zeerste tot de verbeelding van de Fransen gesproken. Voor Napoleon zich tot keizer kroonde, huwde hij nog gauw met Josephine de Beauharnais, die een afstammelinge van Clovis beweerde te zijn. De mantel die hij droeg bij zijn kroning, was bestikt met de gouden bijen. En de keizerskroon die hem door de paus op het hoofd werd gezet, trok hij uit diens handen om ze eerst op zijn eigen hoofd en daarna op dat van Josephine te plaatsen…

Lezing/presentatie door Thera Coppens

donderdag 2 september 2010 09:50

AMERONGEN - Thera Coppens, historisch schrijfster, geeft vrijdagavond 10 september een lezing met powerpoint-presentatie over Hortense, de vergeten koningin van Holland.

Deze lezing vindt plaats in de bibliotheek van Amerongen aan de vooravond van Open Monumentendag waarvan het thema dit jaar 'De smaak van de 19e eeuw' is.

Hortense de Beauharnais werd in 1787 als dochter van markies de Beauharnais in Parijs geboren. De Franse Revolutie maakte abrupt een einde aan de pruikentijd.

Hortenses vader verloor het hoofd onder de guillotine en na 1800 kreeg de wereld een ander aanzien. Het leven van Hortense werd sindsdien bepaald door de man die met haar moeder Joséphine trouwde: de Corsicaanse generaal Napoleon Bonaparte.

Keizerin Joséphine en haar dochter Hortense vormden het glanzend middelpunt van het keizerlijk hof.

Toen Hortense als gemalin van koning Lodewijk, de jongere broer van Napoleon, koningin van Holland werd (1806) namen adel en rijkere burgerij haar elegante hofstijl over. In het Paleis op de Dam waar ze haar laatste tragische zomer als koningin van Holland doorbracht, is haar empire-interieur in perfecte staat bewaard gebleven.
Na de val van Napoleon, die in de Slag bij Waterloo (1815) definitief werd verslagen, was er voor Hortense geen plaats meer in Frankrijk. Ze ging met haar kinderen in ballingschap en leidde een zwervend bestaan totdat ze zich vestigde in een kasteeltje aan de Bodensee: Slot Arenenberg. Daar heeft ze al haar artistieke en politieke talenten ontplooid.

Haar laatste levensdagen bracht ze door op haar smaakvolle kasteel aan de Bodensee waar ze in 1837 in bijzijn van haar zoon Louis Napoleon, de latere keizer Napoleon III, overleed.

Thera Coppens werd op 19 mei 1947 in Amsterdam geboren. Zij volgde daar een journalistieke (praktijk-) opleiding bij de Geïllustreerde Pers en specialiseerde zich in artikelen over geschiedenis en kunst. Ze debuteerde met gedichten in De Gids en korte TV spelen voor de AVRO. Ze woont sinds 1983 in Baarn met haar man Wim Hazeu. Daar is ook sinds 1988 haar Historisch Toerisme Bureau gevestigd.

'Hortense, de vergeten koningin van Holland' schreef ze in 2006; inmiddels is de zesde druk ervan bij uitgeverij Meulenhoff verschenen.

Kaarten à €5,- zijn vanaf heden verkrijgbaar in de bibliotheek.
Reserveren is ook mogelijk: via amerongen@rbzout.nl of telefonisch 0343-453587 begin_of_the_skype_highlighting 0343-453587 end_of_the_skype_highlighting.

Vrijdagavond 10 september:

19.00 uur: ontvangst met hapje en drankje

20.00 uur – 22.00 uur: lezing/presentatie door Thera Coppens incl. pauze

Vleugel van Koningin Hortense de Beauharnais, 1808

In 1808 zond de Parijse klavierbouwer Erard een vleugel naar de Koning in Nederland. Dat was op dat moment Lodewijk Napoleon, die het voormalige stadhuis op de Dam had omgebouwd tot woonpaleis. De vleugel was bestemd voor zijn echtgenote Hortense de Beauharnais, de muzikale stiefdochter van Napoleon Bonaparte. Het instrument werd geplaatst in de vroegere Vroedschapskamer die nu als concertzaal fungeerde.

Hortense heeft niet lang plezier gehad van de vleugel. Na de dood van haar zoontje in 1807 had zij Nederland verlaten en pas in april 1810 kwam zij weer terug naar Amsterdam. Maar Hortense kon niet aarden in het paleis; ze vond het te somber en bovendien was de sfeer tussen de echtelieden slecht. Een maand later verliet zij Nederland en keerde er niet meer terug.

Weer een maand later vertrok ook Lodewijk Napoleon en de vleugel bleef achter in het Paleis op de Dam. Sinds het aantreden van Koning Willem I in 1813 is het instrument eigendom van het Nederlandse hof. De vleugel staat sinds 1972 in bruikleen in de vaste opstelling van het Haags Gemeentemuseum.

Voor de vleugel is gebruik gemaakt van mahoniehout en de klankkast is versierd met bronzen ornamenten, geïnspireerd op de klassieke oudheid.

Lees hier het origineel

Josephine and Napoleon

A saying goes, "Love is a many splendid thing. Love lifts us up where we belong." Love can make even the toughest and hardest of hearts mellow, it can turn the wisest into simple fools and emperors to mere imploring souls.

Napoleon Bonaparte, we all know him as the great Emperor of France. Now, a man of such decree we don't imagine to be a compassionate, romantic soul. But it seems otherwise for he had been a true, passionate lover to a hazel eyed beauty named Marie Josèphe Rose Tascher de la Pagerie.

Marie Josèphe was born on June 23, 1763 to a white Creole family who owned a sugar plantation. Although the family was once rich, by the time she was born, they were not as prosperous, since a hurricane destroyed their estate in 1766. So, Marie Josèphe was not brought up to meet the standards of the high society of France. But she is lucky and was married to aristocracy - Alexander de Beauharnais. She bears two children with Alexander - Eugène (1781) and Hortense (1783).

Marie Josèphe is a fast learner. Although the financial status of her family did not permit her to indulge in mingling with socialites, she learns fast and few years later she becomes one of France's most popular social-butterflies fondly known as Rose. Also, with that comes her habit of spending beyond her means.

Her plentiful life soon comes to an end as she and her husband both get arrested during the French revolution. Alexander was executed on July 23, 1794 and she too expects the same fate on herself. But her fate would not have it that way and in July Maximilien Robespierre and his supporters were arrested and executed. Thus The Terror was over and Josephine was released on August 6, 1794, after almost four months in prison.

Meeting Napoleon

The tale of Josephine and Napoleon's encounter bears many versions. But in all, one character remains mutual - France's leading political figure Paul Barras. Following her return from Prison and reuniting with her children, Paul was one of Josephine's closest friends. But some versions of this story claim that she was his mistress. One thing remains certain - it was Paul Barras that was responsible for the meeting between Napoleon and Marie Josèphe.

During the time of their meeting, Napoleon was on the lookout for a suitable woman for marriage. With his high position of authority at a very young age, he found himself in a situation where the generals and almost all other officers he commanded were older than him. Therefore he had concluded that if he married an older, rich woman, he could claim to be older than he actually was and thereby earn more respect from his officers. Barras who was aware of Napoleon's intentions had made provisions for both to meet at a party. (Some texts claim that he arranged for them to meet as Barras wished to get rid of Marie Josèphe as he had found a new mistress.)

Another popular version, which many historians claim is also less likely is the following. According to Marie Josèphe's daughter, Hortense;s journals - Memoirs of Queen Hortense (2v), published in 1927:

"Following the riots on the 13th Vendémiaire a law was passed forbidding any private citizen to have weapons in his house. My brother, unable to bear the thought of surrendering the sword that had belonged to his father, hurried off to see General Bonaparte, who at that time was in command of the troops stationed in Paris. He told the General he would kill himself rather than give up the sword. The General, touched by his emotion, granted his request and at the same time asked the name of his mother, saying he would be glad to meet a woman who could inspire her son with such ideals…"

In spite of how they met, one thing was for certain. At their first meeting itself, Josephine managed to captivate this great emperor with her charm. He was head over heels in love with her; it was it was love at first sight! Refusing to call her Rose, he names her Josephine and from then on, she was known among everyone as Josephine. The Emperor begins to pursue this beauty and it is evident through many letters which he had written to her. One really famous example, appears to follow an amusing evening,

December 29, 1975 - Paris

"I awake full of you. Your image and last evening's intoxication have left my senses no repose whatever.

Sweet and incomparable Josephine, what a strange effect do you produce upon my heart! Are you vexed? Do I see you sad? Are you troubled? . . . My soul is crushed with grief, and there is no repose for your lover; but is there any the more when, abandoning myself to the profound emotion which masters me, I draw from your lips, from your heart, a flame which consumes me? Ah! It was last night I really understood that your portrait was not you!

You are leaving at noon; I shall see you in three hours. Meanwhile, mio dolce amor, a thousand kisses; but do not give me any, for they burn my blood…"

Slot Arenenberg

Am Rande der Schweiz, mit Blick auf den Bodensee und das nahe Deutschland, liegt der Arenenberg mit seinem Schloss und dem berühmten Park. Ohne Hintergrundwissen ist dieser Schlosspark nur einer unter vielen. Macht man sich aber erst einmal mit der Geschichte vertraut, so eröffnen sich der Fantasie ungeahnte Welten aus längst vergangenen Zeiten.

Die Wege im Park finden in Untersee und Insel Reichenau ihre spielerische Fortsetzung. Bilder: Napoleonmuseum Thurgau (1,4), Alice Grosjean (2,3)Hortense de Beauharnais, Exkönigin von Holland und Mutter von Louis Napoleon, erwarb 1817 das Gut. Sie war eine Gartenliebhaberin und liess auf dem Arenenberg einen kaiserlichen Landschaftspark errichten, in dem später auch Louis Napoleon, ihr Sohn und letzter Kaiser Frankreichs, gespielt und gross geworden ist. Entstanden nach englischem Vorbild und mit französischem Geschmack der Königin, sollte sich der Park in die Natur eingliedern, die Landschaft um sich herum aufnehmen und in sich wiedergeben.

"Der Park ist wie ein Bilderbuch", sagt Dominik Gügel, Direktor des Napoleonmuseums auf dem Arenenberg. Schaut man beim zweiten Mal genauer hin, so versteht man, was er meint: Ein Weg schlingt sich in Serpentinen den Hügel hinauf, die Kurven werden im See und auf der gegenüber liegenden Insel Reichenau imaginär fortgesetzt, sie fügen sich perfekt in die Landschaft ein. Hier fuhren einst die Kutschen der kaiserlichen Besucher durch die Rebberge zum Schloss hinauf.

Schaut man einen anderen Weg hinunter, der früher eine mit Pappeln besetzte Allee war, so richtet sich der Blick genau gen Paris, ein anderes Detail, welches den Kaiser früher von der Ferne träumen liess. "Es sind viele Spielchen versteckt in diesem Park und noch lange nicht alle davon sind uns heute bekannt", meint Gügel.

So stehe im Park eine Brücke, welche Napoleon III sogar eigenhändig erbaut haben soll. Dass sich der Park heute wieder fast in seiner ursprünglichen Form befindet, so wie er von Hortense und Louis Napoleon gebaut wurde, ist der Stiftung Napoleon III zu verdanken. Da die Rekonstruierung des Parks vom Kanton nicht finanziert werden konnte, übernahm sie 2004 das Projekt, an dem noch immer gearbeitet wird.

Unter den Bäumen im Park befindet sich eine kleine Grotte, wo Hortense gesessen und ihrer Freundin Amalie Zephyrine, Fürstin von Hohenzollern-Sigmaringen, Briefe geschrieben haben soll. Kennt man diese kleinen, aber feinen Geschichtchen, so fällt es einem sofort leicht, sich in diese vergangenen Zeiten zu denken, als die Leute noch Briefe mit Tinte schrieben und Frauen in weiten Kleidern, mit Fächern und Sonnenschirmchen durch Pärke spazierten.

Ein ehemaliger Eiskeller hilft der Fantasie ebenso auf die Sprünge wie eine etwas erhöhte Plattform, von welcher aus Musiker vermutlich die Gäste unterhielten. Wenn man sich dann noch vorstellt, wie sich die adlige Prominenz des 18. Jahrhunderts auf einem der zahlreichen Gartenfeste im Park vergnügte, die Mädchen um den Springbrunnen zu Musik tanzten und den Gästen Wein in edlen Gläsern serviert wurde, so erwacht noch in jedem der Romantiker. Denn haben wir nicht alle einmal von Prinzen, Prinzessinnen, Kutschen und Schlössern geräumt?
 

Het Koninklijk Paleis op de Dam

‘Het Paleis van de Inquisitie’
(Hortense in haar mémoires)
Toen koning Lodewijk Napoleon besloot om van Amsterdam de hoofdstad van het land te maken, verkoos hij het oude Stadhuis op de Dam - dat bekend stond als het Achtste Wereldwonder - als zijn Koninklijk Paleis.
Meteen klonk van alle kanten een krachtig advies: ‘Niet doen, Majesteit!’
Een raadgever vatte de bezwaren samen: ‘Het stadhuis bezit alle nadelen en geen enkel voordeel dat essentieel is voor het paleis van een soeverein. Koude, vochtige, zeer grote en droefgeestige kamers zonder enig gemak en gerief. ‘
Maar Lodewijk Napoleon was een eigenwijs man en zette zijn zin door. Onder leiding van de Franse architect Thibaut vond de kostbare verbouwing en herinrichting plaats. Nieuwe gordijnen, dure meubels en bedden, kroonluchters, spiegels en tapijten werden naar binnen gedragen. Aan de Damzijde moest een verguld smeedijzeren balkon komen, zodat de koning vandaar de huldebetuigingen van zijn onderdanen in ontvangst kon nemen. De voormalige Vierschaar waarin eeuwenlang doodvonnissen waren uitgesproken, deed dienst als koninklijk hofkapel.

In april 1810 arriveerde koningin Hortense met de kleine kroonprins in het nieuwe paleis. Ze vergeleek het meteen met het paleis van de inquisitie: ‘Mijn appartement keek uit op een kerk,‘ schreef ze in haar mémoires, ‘de atmosfeer was er vreselijk en als je de ramen openzette, kwam er uit de gracht (Nieuwe Zijds Voorburgwal T.C.) alleen maar een putlucht en een walm van zwavel naar binnen. (..) Men kon zich geen triester woonoord voorstellen.’

De koning en koningin die in onmin leefden, spraken geen woord tegen elkaar. Hoewel er een nieuwe, mooie pianoforte stond verging Hortense zelfs de lust tot zingen en componeren: ‘Na het eten liet de koning zijn vingers over de openstaande Pianowandelen. Hij trok zijn zoon op schoot, knuffelde hem, nam hem mee op het balkon dat op het plein uitkeek. Als het volk hen zag, klonk er gejuich. (..) Ik zat op een stoel maar te kijken naar wat zich in de kamer afspeelde, zonder een woord uit te brengen.’

De koningin bracht haar dagen door met het lezen van Engelse horror romans. Op een dag liet Lodewijk Napoleon in de schitterende Burgerhal La Vestale opvoeren, van de Italiaanse componist Gaspare Spontini. Het was het favoriete lyrische theaterstuk van Hortenses moeder, dat aan keizerin Joséphine was opgedragen. De koningin kon haar tranen niet inhouden toen de getergde Julia in de eerste acte haar verlangen naar haar geliefde bezong. Verstikt door heimwee naar Frankrijk, gekweld door haar bizarre echtgenoot, ondermijnd door haar zwakke gezondheid vluchtte Hortense in de zomer naar Paleis Het Loo. Daar voelde ze zich nauwelijks beter en ze reisde verder naar Plombières om er te kuren.

Ze zou nooit meer in Holland terugkeren.

Thera Coppens

Hydrangeas

Hydrangeas are called hortensias in French, and I often read that they were so named by Empress Joséphine in honor of her daugher Hortense de Beauharnais, Queen of the Netherlands. Joséphine was indeed a passionate botanist and cultivated hydrangeas in her gardens of Malmaison.

But the Hortense connection, romantic as it sounds, is in doubt. Hydrangeas were discovered in China by the French physician and naturalist Philibert Commerson. He introduced them to the King’s Garden at l’Ile Maurice (Mauritius) in 1768 under the name Hortensia opuliodes, and did not reach continental France until years later. Hortense de Beauharnais was born in 1783…

Paleis op de Meir

De opening van het Paleis op de Meir in Antwerpen heeft zaterdag voor een ware overrompeling gezorgd. Naar schatting 3.000 bezoekers hadden er op de piekmomenten wachttijden tot twee uren voor over om het gerenoveerde gebouw te bezichtigen.

zaterdag 8 mei 2010
Het Paleis is meer dan 250 jaar oud en was ooit nog eigendom van Napoleon, Willem I der Nederlanden en het Belgische koningshuis. Intensief gebruik en periodes van leegstand lieten echter hun sporen na en daarom sloot het gebouw eind vorige eeuw zijn gehavende deuren voor een grondige restauratie.

Na de nodige face-lifts gooit het Paleis dit weekend opnieuw zijn deuren open. Het heeft enkele opmerkelijke zalen en vertrekken zoals de appartementen van Napoleon, de Spiegelzaal van Leopold II en het Hollands salon van Willem I.

Ook zondag kunnen de salons nog bezocht worden, maar vroeg genoeg komen én geduld oefenen zijn de boodschap. Na het openingsweekend zijn de salons enkel te bezoeken na reservatie en onder begeleiding van een gids. (belga/mvdb)

Meer info: www.paleisopdemeir.be

imperiale Esskultur

Goldene Schale aus dem Besitz der Kaiserin Joséphine in der Arenenberger Ausstellung 2010 »Zu Tisch - à table!« FOTO: Ingeborg Kunze

Massimo, »Maître de Cuisine Ihrer kaiserlichen Hoheit Prinzessin Hortense de Beauharnais« auf dem Arenenberg über dem Bodensee, dem Exilsitz der Adoptivtochter und Schwägerin des Franzosenkaisers Napoleon I., und Mutter des Franzosenkaisers Napoleon III., hat es 1805 für Kaiserin Joséphine und Napoleon komponiert und auf Schloss Malmaison bei Paris serviert.

In diesem Sommer wird imperiale Esskultur neu inszeniert. Zwei Mal wird Massimos Menü originalgetreu, nach den alten Rezepten, gekocht und zahlenden Gästen aufgetischt: in der »Krone« in Gottlieben gleich neben Konstanz, wenige Kilometer entfernt von dem Schlösschen über dem See, das den Bonapartes nach der Verbannung aus Paris zweite Heimat war.

Hier beginnen Napoleonmuseums-Direktor Dominik Gügel und seine Historiker-Kollegin Christina Egli mit der Führung durch die neue Ausstellung »Zu Tisch - à table! Köstlichkeiten aus fürstlichen Küchen und Kellern«. Beim anschließenden »kaiserlichen Dinner« in Gottlieben bringen Egli und Gügel zwischen den Gängen Anekdoten aus der kulinarischen Welt der Bonapartes.

Abendfüllend das Thema, tagesfüllend überdies die ganze Sommersaison und angereichert mit einem Begleitprogramm: Gügel lädt am 29. April zum Vortrag zur Ausstellung »Gastlicher Arenenberg. Ein kulinarischer Spaziergang zwischen dem 15. und dem 21. Jahrhundert«. Am 9. Mai kocht der Küchenchef des Gottliebener Nobelrestaurants vor Gästen und für Gäste in einem Küchenstudio mitten in der Konstanzer Altstadt ein historisches Vier-Gänge-Menü nach Rezepten aus der Napoleonzeit.

Ungewöhnliche Einblicke

Christina Egli schaut der mit Hortense befreundeten Hohenzollern-Fürstin Amalie Zephyrine am 10. Juni in die Haushaltsbücher und gibt damit einen ungewöhnlichen Einblick in ein besonderes Stück Kulturgeschichte. Der skandalösen Fürstin hatte Hohenzollern seine Weiterexistenz nach der napoleonischen Neuordnung Europas zu verdanken. Um die Weine des kaiserlichen Clans geht es am 26. August mit der Meersburger Sommelière Mary Schäfer. Am Schauplatz der sich über mehrere Stockwerke des Bodensee-Schlosses sich ausbreitenden Ausstellung höfischer Kultur des Essens und Trinkens zwischen 1800 und 1900 - zusammengestellt in Zusammenarbeit mit der Réunion des musées nationaux in Paris und dem Museo Napoleonico in Rom - gibt es zwischen den 13-Gänge-Menü-Terminen (25. April, 26. September) am 14. August ein »kaiserliches Galadiner« in den Räumen des Schlosses, fünf Gänge, Musik und Anekdoten aus der Zeit des imperialen Jet-Sets des Empire.
Erlesene Porzellane, exquisites Kristall und Texte von Alexandre Dumas, Verfasser der »Drei Musketiere« und eines »Wörterbuchs der Kochkunst«, das ein österreichischer Verlag wieder aufgelegt hat, seltene und kostbare, aber auch merkwürdig anmutende Exponate aus fürstlichen Haushaltsbeständen illustrieren die Tischkultur des 19. Jahrhunderts. Der Besucher erfährt, dass ein Diner auf Aluminiumgeschirr zur Zeit Napoleons III. zu den teuersten Vergnügungen gehörte. (zz)
http://www.napoleonmuseum.tg.ch/

Les lettres de Joséphine de Beauharnais aux enchères Lundi 29 Mars 2010

«Tout est fini, il abdique…» Pour cette lettre de Joséphine adressée, en avril 1814, à Eugène de Beauharnais, le marteau de Me Jean-Pierre Osenat est tombé à 86 745 euros (avec frais), samedi, à Fontainebleau, dans une salle archicomble où les musées français et les Archives nationales ont brillé par leur absence de préemption faute de moyens ! Une sacrée déception pour le commissaire-priseur, qui a pourtant totalisé 700 000 euros, un montant deux fois supérieur à ce qu'il attendait. Heureusement, il y avait de nombreux privés totalement sous l'émotion devant cet ensemble unique de 50 lettres de l'impératrice réuni par un collectionneur français et suivi de 400 documents la concernant ou touchant à l'histoire de la Révolution française et du Premier Empire.

C'est donc un Suisse qui a emporté ce lot phare sur la chute de l'Empire, à près de dix fois son estimation. C'est encore un Suisse qui a acquis, à 45 000 euros au marteau (il faut rajouter 30 % de frais !), les trois lettres poignantes du divorce. Celles-ci ont dépassé la fameuse missive amoureuse de 1796, adjugée 39 655 euros, également à un Suisse:«Mon mari ne m'aime pas, il m'adore, je crois qu'il deviendra fou», écrit Joséphine, le 5 thermidor de l'an V, à sa «bonne petite» Thérésa Cabarrus, l'épouse de Jean-Lambert Tallien.

La Suisse a toujours eu une passion pour Marie-Josèphe-Rose Tascher de La Pagerie, dite «Joséphine», née en 1763 à la Martinique, car elle possédait une maison sur les bords du lac Léman (juste à côté de celle de l'Aga Khan) où elle passa beaucoup de temps, une fois séparée de Napoléon. Après s'être mariée en première noce avec Alexandre de Beauharnais, qui lui donna deux enfants, elle le quitta pour épouser civilement Napoléon Bonaparte en mars 1796. Proclamée impératrice en 1804, Joséphine fut contrainte de divorcer en 1809, faute de pouvoir donner à l'empereur une descendance. Elle se retira au château de la Malmaison et mourut de pneumonie le 29 mai 1814.

Si Gérard Héritier, fondateur du Musée des lettres et manuscrits et gros acheteur dans les ventes ces dernières années, n'était pas à ce grand rendez-vous des fans de l'Empire, d'autres collectionneurs n'ont pas manqué de se manifester. Sans la concurrence du Musée de la Malmaison, qui n'avait visiblement pas de fonds, un amateur français, pilier de toutes les ventes de Me Osenat sur le sujet, en a profité pour acheter, à 21 000 euros (plus les frais), le Règlement pour la Malmaison signé en 1808 par l'impératrice, le seul exemplaire connu en mains privées.

«Toute la vente a fait des prix fous. Ce sont des records. Jusque-là, les lettres les plus belles de Joséphine n'avaient jamais dépassé les 8 000 à 10 000 euros», estime Pierre-Jean Chalençon, vice-président des amis de la petite Malmaison. Et même la reine Hortense, fille de Joséphine et reine de Hollande, a été emportée dans ce tourbillon. Une de ses bagues, sertie de brillants à son chiffre, s'est envolée, dimanche, à plus de 26 000 euros (frais compris), soit plus de quatre fois l'estimation. L'Empire contre-attaque.

Kleding van Joséphine de Beauharnais

 

http://madameguillotine.org.uk/2010/01/23/the-romance-of-certain-old-clothes/

Op dit weblog

staan prachtige foto's van de kleding

 kroningsring  e.a. van

 Keizerin Josephine de Beauharnais

Love Songs of Queen Hortense (stepdaughter Napoleon) at Palace 't Loo - PART II

Love Songs of Queen Hortense (stepdaughter Napoleon) at Palace 't Loo